Tης Ευτυχίας Λαμπροπούλου

Παγκόσμια ημέρα κατά της Βίας των Γυναικών λογίζεται η 25η Νοέμβρη, ίσως περάσει σαν μια μέρα σαν όλες τις άλλες, έλα όμως που αυτή η μέρα έχει ιδιαίτερη αξία και σημασία για όλες τις γυναίκες. Περπατάς στο δρόμο, χαμογελάς, πας το παιδί σου σχολείο, κρύβεις την θλίψη σου για τα καλά κάτω από το μανδύα του χαμόγελου… Τούτο γιατί είσαι και εσύ ανάμεσα σε εκείνες που πριν λίγο δέχτηκε μια μορφή κακοποίησης από τον σύντροφό σου , τον άνθρωπό σου , τον άντρα σου κτλ. Σκύβεις το κεφάλι αμίλητη περπατάς , τάχα χαμογελάς με τη σκοτεινιά να σε σκεπάζει βαδίζεις…

Η βία έχει πολλές μορφές , πολλά πρόσωπα και προσωπεία, δεν είναι μόνο η σωματική, είναι η ψυχολογική, η λεκτική, η οικονομική, ακόμα και η κοινωνική. Δεν χρειάζεται να σε χτυπήσει κάποιος ακόμα και τα λόγια που θα σου πει ή ο τρόπος που θα σου τα πει συνιστούν μορφή βίας. Ορισμένοι θα πουν οι εποχές άλλαξαν η γυναίκα ισχυροποίησε τη θέση της στην κοινωνία και τέτοια φαινόμενα πια δεν υπάρχουν. Η απάντηση είναι ΔΥΣΤΥΧΩΣ … Δυστυχώς υπάρχουν τέτοια φαινόμενα και γίνονται ορατά όλο και πιο πολύ. Άλλωστε οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους σύμφωνα με έρευνες 1 στις 3 γυναίκες θα αντιμετωπίσει κάποια στιγμή στη ζωή της βία από τον σύντροφό της, 1 στις 5 γυναίκες θα πέσει θύμα βιασμού ή απόπειρας βιασμού, το 50% των γυναικών της ΕΕ αναφέρουν πως έχουν πέσει θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης στο χώρο της εργασίας τους, ενώ σε παγκόσμιο επίπεδο κοντά στα 2.000.000 εκατομμύρια γυναικόπαιδα πέφτουν θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης και παράνομης εργασίας.

Σημασία δεν έχει ούτε το μορφωτικό επίπεδο, ούτε το κοινωνικό status, η βία δεν κάνει διακρίσεις χτυπάει παντού, έρχεται σου μαυρίζει τη ψυχή, αφήνει ανεξίτηλο το αποτύπωμα της. Οι γυναίκες που υπόκεινται σε τέτοιους είδους δοκιμασία έχουν πάψει να πιστεύουν στις δυνάμεις τους, έχουν αφήσει το τιμόνι της ζωής τους στα χέρια κάποιου άλλου, η βία έχει γίνει κομμάτι της καθημερινότητάς τους και αυτές έχουν υποταχθεί με στωικότητα στη λεγόμενη μοίρα ή τύχη τους. Έπειτα τους φταίει ο εαυτό τους, αντί να τα βάλουν με το θύτη που τις καταρράκωσε στρέφονται εναντίον του εαυτού τους, ότι και καλά εκείνες φταίνε για όλα αυτά που ζουν, ο χρόνος κυλάει, η ζωή περνάει και εκείνες συνθλίβονται μέσα στο μαύρο και στο γκρίζο. Η κατάθλιψη γίνεται κολλητή τους φίλη και τα ψυχοσωματικά προβλήματα συνοδοιπόροι σε μια ανούσια ζωή… και όλα αυτά γιατί;

Γιατί υπάρχουν ορισμένοι άνδρες οι οποίοι είναι συναισθηματικά ανώριμοι και δεν μπορούν να διαχειριστούν τα συναισθήματα τους, με το παραμικρό χάνουν τον έλεγχο, βλέπουν τη ζωή σαν πλάκα-παιχνίδι χωρίς να έχουν επίγνωση των λόγων τους ή των πράξεων τους. Πάντα θυμάμαι τα λόγια της καθηγήτρια μου κ. Λίτσας Γιαννοπούλου η οποία έλεγε «Εμείς οι γονείς φέρουμε μερίδιο ευθύνης για τη συμπεριφορά που θα έχει, το αγόρι που μεγαλώνουμε, όταν γίνει άντρας», πόσο δίκιο είχε!!! Ο σεβασμός που παίρνει ένα αγόρι μέσα από την οικογένειά του και οι αντιδράσεις είναι το διαβατήριο για την υπόλοιπη ζωή του, αν έχει υποστεί βία το ίδιο το παιδί ή έχει γίνει μάρτυρας βίαιων καταστάσεων είναι σχεδόν βέβαιο πως αυτή η συμπεριφορά θα μεταφερθεί και στην ενήλικη ζωή του.

Τα τελευταία χρόνια η ζωή μας μοιάζει με τρενάκι τρόμου και ποτέ κανείς μας δεν ξέρει τι θα συναντήσει όταν μπει σε αυτό… Πάντα έρχονται στο νου μου οι στίχοι του Γ. Ρίτσου «μην τους φοβάσαι στον φόβο σου ποντάρουν»… Ο μόνος τρόπος να διώξει κάθε γυναίκα τον φόβο είναι η σωστή ενημέρωση… Γι αυτό καλό είναι όλες οι γυναίκες να περάσουμε μια βόλτα την 25η Νοεμβρίου, από τη συμβολή των οδών Ρήγα Φεραίου και Γεροκωστοπούλου από τις 10:30 έως 13:00, όπου θα διανεμηθεί ενημερωτικό υλικό, που θα στοχεύει στην πληροφόρηση και στην ενημέρωση, για τις διάφορες μορφές της βίας στη σύγχρονη κοινωνία, όπως επίσης και για τις υφιστάμενες συμβουλευτικές κοινωνικές δομές που εδρεύουν στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας και οι οποίες συμβάλλουν στην καθοδήγηση, στήριξη και στην προσπάθεια να βγει η κάθε γυναίκα από το τέλμα . Όπως η Γενική Γραμματεία Ισότητας Φύλων. Το Συμβουλευτικό Κέντρο Γυναικών Πάτρας της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων (ΓΓΙΦ). Ο Ξενώνας Φιλοξενίας κακοποιημένων Γυναικών Δήμου Πατρέων , η Ένωση Γυναικών Ελλάδας, ΕΓΕ τα παραρτήματά της στη Νοτιοδυτική Ελλάδα και πολλοί ακόμα φορείς …

Ας φωνάξουμε όλοι μαζί δεν είσαι ΜΟΝΗ… ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΗ … Μιας και ο ουσιαστικός Δήμιος μιας γυναίκας που τη βυθίζει στο τέλμα, δεν είναι ο σύντροφος της, ούτε οι πράξεις του , ούτε καν τα αντικείμενα που χρησιμοποιεί για να την συνθλίψει αλλά εκείνο το κακόηχο που αντηχεί στη σκέψη της «Τι θα πει ο κόσμος;». Η ντροπή και ο φόβος του κοινωνικού περίγυρου αυτοί είναι οι πραγματικοί της εχθροί.