"Σε τηλεοπτικό ρεπορτάζ των τελευταίων ημερών, μετά τη συζήτηση στη Βουλή για τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής για την υπόθεση Novartis, ρωτήθηκαν πολίτες αν παρακολούθησαν τα τεκταινόμενα και τι γνώμη έχουν. Οι απαντήσεις δήλωναν ότι κάτι είχαν ακούσει από εδώ κι από εκεί, κάποια φράση είχαν ξεχωρίσει που τους έκανε (αλγεινή κατά κανόνα) εντύπωση, αλλά, όχι, δεν είχαν αφιερώσει χρόνο στο θέμα για να διαμορφώσουν άποψη. Ο γενικός τόνος συνοψίστηκε στην απάντηση μιας μεσήλικης κυρίας: «Δεν εμπιστεύομαι κανέναν πλέον».
Σε ραδιοφωνική συνέντευξή του, ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Αντώνης Μανιτάκης ομολόγησε αισθήματα αηδίας τα οποία του προκάλεσε η συζήτηση στη Βουλή, υπογραμμίζοντας ότι «ένα υπαρκτό σκάνδαλο διαφθοράς μετατράπηκε σε σκάνδαλο πολιτικής σκανδαλολογίας».
Είναι η αηδία στάση πολιτική; Και να μην είναι, διαμορφώνει συνειδήσεις, αντιλήψεις, απώθηση, απόσυρση, αυξημένη αποχή στις εκλογικές αναμετρήσεις, «υπόσχεται» μια επόμενη πιο ακραία Βουλή με χειρότερες επιλογές προσώπων. Οδηγεί, εν ολίγοις, σε υπονόμευση της πολιτικής, που, με τη σειρά της, οδηγεί σε υπονόμευση της δημοκρατίας.
Εχει και συνέχεια αυτό το σενάριο. Η ενασχόληση με την πολιτική καταλήγει να αφορά αποκλειστικά όσους είναι φτιαγμένοι από κυνισμό, αλαζονεία, υψηλές επιδόσεις στο μπούλινγκ, με πάσης φύσεως ανεπάρκειες και «αναπηρίες» (ψυχικές, συναισθηματικές, κ.ο.κ). Aνθρώπους «ειδικών αποστολών». Γιατί, για παράδειγμα, τον όποιο Πικραμμένο στο τέλος της –σύντομης– διαδρομής του τον περιμένει η κατάρρευση. Ποιoς θα αναλάβει να αντιστρέψει το κλίμα, πείθοντας ότι ο σεβασμός στους θεσμούς είναι εξίσου ανθεκτικός με την προσπάθεια απαξίωσής τους;
Ακούγεται πολύ συχνά η επωδός «ανέκαθεν έτσι ήταν». Κι αυτό αποτελεί κριτήριο και μέτρο; Βοηθάει να προσπερνάμε την «αηδία» και να πορευόμαστε ατάραχοι στην επόμενη μέρα; Ο εθισμός στο «τίποτα δεν συμβαίνει πρώτη φορά» είναι μια κακοφορμισμένη εκδοχή της πραγματικότητας. Χλευάζουμε την προοπτική ότι αξίζουμε κάτι καλύτερο γιατί «όλοι ίδιοι είναι».
Η Ολομέλεια της περασμένης Τετάρτης προσφέρεται για πολλές παρατηρήσεις. Ανάμεσά τους κι αυτή: όσο τα κόμματα συσπειρώνονται γύρω από τον αρχηγό τους, κλείνουν σαν όστρακα που απειλούνται για να μπορούν να επιβιώσουν και να αναπαραχθούν, άλλο τόσο αυξάνει και η απόσταση από την κοινωνία. Οι φανατικοί ψηφοφόροι της κάθε πλευράς χρησιμεύουν, απλώς, για να ενισχύουν αυταπάτες. Η πολιτική κινδυνεύει να γίνει υπόθεση, αποκλειστικά, των φανατικών, παίρνοντας αποστάσεις από την κοινωνία αλλά όχι και από την αηδία."
Της Μαρίας Κατσουνάκη στην Έντυπη Έκδοση της Καθαμερινής
