Όσες φορές και να το πούμε έρχεται η ίδια η ζωή να μας το φωνάξει με δυνατή φωνή: η ψευδής συνείδηση δεν λυπάται ούτε τον εαυτό της. Ιδανικό θύμα πάντα η ίδια της χειραγώγησης και της αυτοχειραγώγησης.
Η Κυβέρνηση των επιδομάτων προσκρούει σε ένα επίδομα. Θρυμματίζονται εύκολα οι καθρέφτες του πολιτικού αυτό θαυμασμού . Φθείρεται το ένδυμα και κουρελιάζεται η περίτεχνη περιβολή.
Είναι παράδοξα πάντως , παράδοξα και αντιφατικά, δυνατός ο θόρυβος που ξέσπασε για το επίδομα του υπουργικού ζεύγους.
Μέτοχοι μιας Κυβέρνησης επιδομάτων, γίνονται και αυτοί νόμιμοι καρπωτές ενός πολλαπλασιασμένου επιδόματος. Αποδεχόμενοι ,όπως έχουν δικαίωμα, την ευεργεσία ενός Νόμου, που καταγγέλλουν σήμερα οι εμπνευστές του. Οι άνθρωποι είναι γνήσιοι εκφραστές και σε ανώτερο επίπεδο του πνεύματος και της φιλοσοφίας της Κυβέρνησης στην οποία συμμετέχουν.
Το επίδομα , όποια μορφή και αν ιστορικά παίρνει ως ‘’ ανταπόδοση’’ της εξουσίας , είναι μέρος του μηχανισμού ταπείνωσης. Ταπείνωσης των πολλών από την εξουσία. Είναι συμπλήρωμα και ανάχωμα. Κυρίως ανάχωμα στη συνειδητοποίηση. Είναι ταυτόχρονα διακήρυξη ματαιότητας. Ματαιότητας της πολιτικής δράσης.
Τίποτα δεν μπορείς να κάνεις μπροστά στην καταστροφική μου ορμή, λέει η εξουσία στους ανθρώπους. Μέσα από τα ερείπια που θα προκαλώ, εσύ θα επιστρέφεις ως επαίτης για ένα επίδομα. Μέχρι , υποταγμένος εσύ, να αντλείς ικανοποίηση από την ύπαρξη του επιδόματος.
Η πολιτική φιλοσοφία του επιδόματος είναι το δηλητήριο θανάτου του κοινωνικού σώματος. Το ανακαλύπτει αυτό σιγά – σιγά το νέο προλεταριάτο στην Ελλάδα του 1018, που δεν έχει πια καθόλου ελεύθερο χρόνο και αμοίβεται δραματικά χαμηλά , πολλές φορές κάτω από το επίδομα ανεργίας.
Η πολιτική μάχη για την ανασυγκρότηση της χώρας είναι το πολιτικό αντίδοτο στο παραλυτικό δηλητήριο του επιδόματος. Μέσα από τη συνειδητοποίηση και την απογύμνωση των μηχανισμών πολιτικής κυριαρχίας περνάει ο δρόμος.
Στην γωνία οι κυβερνητικοί παρακολουθούν αδιάφοροι την πορεία στην έρημο. Και μας λένε καθώς μονολογούν: όταν διεκδικούσαμε πολιτική αγιότητα δια του ηθικού πλεονεκτήματος , δεν εννοούσαμε ότι θα δοκιμαστούμε , όπως ο Χριστός , στην έρημο. Δεν φταίμε εμείς εάν εσείς εκουσίως εξαπατάσθε.
Του Λευτέρη Κουσούλη στο "ΒΗΜΑ"
