Η θα επιστρέψουμε στην πολυπόθητη κανονικότητα ή θα ξαναβιώσουμε όλοι μαζί έναν εμφύλιο για να ικανοποιήσουν κάποιοι τις εμμονικές τους χίμαιρες. Και τα δύο μαζί δεν γίνονται. Δεν μπορείς να επικαλείσαι την επιβράβευση της Moody’s και την ίδια στιγμή κάποιοι κυβερνώντες να παριστάνουν τους μεταμοντέρνους Βελουχιώτηδες δολοφονώντας προσωπικότητες, οδηγώντας τη χώρα σε ένα νέο διχασμό.
Η Ελλάδα πέρασε μία μεγάλη κρίση γιατί η πολιτική και οικονομική της ελίτ έκανε εγκληματικά λάθη. Ορισμένοι έκλεψαν το Δημόσιο. Οπως συνέβη με τον Τσοχατζόπουλο, υπάρχουν επαρκείς και έντιμοι δικαστές που μπορούν να τους στείλουν στη φυλακή, όπως τους αρμόζει. Με κανόνες κράτους δικαίου, όμως, χωρίς να μπλέκουν τα χλωρά με τα ξερά και χωρίς απροκάλυπτη προσπάθεια να στοχοποιηθούν εκλεκτοί μη ελεγχόμενοι αντίπαλοι.
Ο πρωθυπουργός ξεδιπλώνει ταυτόχρονα δύο αφηγήματα. Το ένα απευθύνεται στους έξω και στον μεσαίο χώρο. Εκεί εμφανίζεται ως μετριοπαθής ηγέτης, που παίρνει δύσκολες αποφάσεις και τις εκτελεί. Από το ασφαλιστικό έως το Σκοπιανό. Το άλλο αφήγημα είναι λίγο λούμπεν και απευθύνεται στη σκληρή του βάση, στους απελπισμένους, εκείνους που σκέπτονται να μην ξαναψηφίσουν γιατί νιώθουν προδομένοι από την κωλοτούμπα.
Το έξω αφήγημα δεν κολλάει με το μέσα. Καθόλου. Το ένα είναι ευρωπαϊκό και κοιτάει μπροστά. Το άλλο είναι βαλκανικό, ακραία λαϊκίστικο και αντιθεσμικό και κοιτάει μόνο προς τα πίσω. Εχει, βέβαια, πελατεία πρόθυμη να το ακούσει.
Ποιος όμως σοβαρός επενδυτής, εκτός από τους πολύ μεγάλους που έχουν συνηθίσει να κάνουν deals σε τριτοκοσμικές χώρες, θα εμπιστευθεί τη χώρα της αυθαιρεσίας και του πολιτικού κανιβαλισμού; Οι άνθρωποι ψάχνουν χώρες όπου ξέρεις τι θα σου ξημερώσει, όπου η αντιπολίτευση εναλλάσσεται με την κυβέρνηση με ομαλό τρόπο και όχι παίζοντας ένα παιχνίδι επιβίωσης από την ακραία ανθρωποφαγία.
Το χειρότερο που μας συμβαίνει, όμως, είναι ότι ο κ. Τσίπρας χρησιμοποιεί τον διχασμό σαν εργαλείο που μπορεί εύκολα να μας κάνει όλους χούλιγκαν σε κερκίδες ενός άθλιου Κολοσσαίου. Τους βάζει όλους απέναντι και τους αναγκάζει να γίνουν και εκείνοι ακραίοι, να παίξουν ρόλους που είχαν ενταφιασθεί μαζί με τα φαντάσματα του Εμφυλίου και όσων ακολούθησαν. Οσοι δεν θέλουν τέτοιο ρόλο απλώς τρομάζουν και μένουν μακριά από τα κοινά.
Ο φαύλος κύκλος που άνοιξε δύσκολα θα κλείσει. Εκείνοι που θα τον διαδεχθούν θα τον κυνηγούν με τον ίδιο αμείλικτο τρόπο. Τα φανατισμένα παιδιά του «χώρου» θα νομίζουν ότι παίζουν και εκείνα ρόλο σε έναν νέο κανονικό εμφύλιο και θα τα κάνουν λίμπα κάθε μέρα. Η λογική θα χαθεί, την ώρα που οι εξωτερικές απειλές θα θεριεύουν.
Είμαστε ένα βήμα πριν από μια τυπική έξοδο από την κρίση. Ολη η Ευρώπη θέλει να μας προβιβάσει με το ζόρι και ο κ. Τσίπρας θα μπορούσε να το εκμεταλλευθεί αυτό για να ξαναγίνουμε μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Με την τακτική που ακολουθεί, κινδυνεύουμε να είμαστε μια ευρωπαϊκή χώρα στις αξιολογήσεις και στα χαρτιά. Και ταυτόχρονα, να γυρίσουμε θεσμικά, πολιτισμικά και με κάθε άλλον τρόπο την πλάτη μας στην Ευρώπη.
