Το γύρισμα του χρόνου – σαν ένα συμβολικό σημείο καμπής – μας βοηθάει να αναλογιστούμε τη χρονιά που πέρασε και να αναμετρηθούμε «με λογισμό και με όνειρο» με αυτήν που ακολουθεί. Ακόμα περισσότερο που το 2018 θα είναι πραγματικό σημείο καμπής για την ελληνική κοινωνία.

Το 2017 είχε δυο όψεις. Το άγχος και η αγωνία του πρώτου εξάμηνου εξαιτίας της παράτασης κλεισίματος της δεύτερης αξιολόγησης που οφειλόταν (όπως παραδέχθηκαν εκ των υστέρων κι οι ίδιοι) στις διαφωνίες μεταξύ των θεσμών, συνέπεια και του ρευστού διεθνούς και ευρωπαϊκού περιβάλλοντος. Αυτό το γεγονός είχε εντείνει την ανασφάλεια της κοινωνίας και είχε περιορίσει σε ένα  βαθμό τις δυνατότητες της οικονομίας. Ταυτόχρονα η αντιπολίτευση όλων των αποχρώσεων και σκοπιμοτήτων έπαιζε με την αγωνία των πολιτών προσδοκώντας οφέλη μέσα από την προσπάθεια επίτευξης διαρκώς διαψευδόμενων στόχων.

Παρόλα αυτά το 2017, κυρίως μετά το κλείσιμο της αξιολόγησης, έδειξε συσσωρευτικά πολλά σημάδια ανάκαμψης: η ανεργία συνέχισε να πέφτει κοντά στο 20% και δείχνει ότι η πτωτική της τάση δεν θα σταματήσει, η κατανάλωση, η βιομηχανική παραγωγή και οι εξαγωγές αυξήθηκαν, το  κοινωνικό μέρισμα δόθηκε σε περισσότερους και με πιο στοχευμένο τρόπο, το Κοινωνικό Επίδομα Αλληλεγγύης εφαρμόστηκε σε όλη τη χώρα, το δίκτυο στήριξης των ευάλωτων κοινωνικά ομάδων ενισχύθηκε, ξεκίνησε η ανάταξη του πρωτοβάθμιου συστήματος Υγείας, συνεχίστηκε η στήριξη της δημόσιας εκπαίδευσης. Είχαμε συνεχόμενα τρίμηνα ανάπτυξης, σπάζοντας πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια το φαύλο κύκλο της ύφεσης.

Το 2018 αναφέρεται από όλους, φίλους και αντίπαλους, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ως χρονιά-ορόσημο. Το τέλος των μνημονίων εκτιμάται με μεγάλη βεβαιότητα ότι είναι μπροστά μας. Μόνο κάποιοι εκκωφαντικά υποκριτές και μικρόψυχοι προσπαθούν να το αμφισβητήσουν, με επιχειρήματα που σκάνε με πάταγο στο κενό.

Βέβαια η προσπάθεια της χώρας, της κοινωνίας, της Κυβέρνησης θα είναι, πρέπει να είναι, διαρκής. Τόσο για να βγούμε από τη σκοτεινή περίοδο της κρίσης χωρίς «ουρές» και δεσμεύσεις όσο και για να μην επανέλθουμε στην εποχή πριν από την κρίση, στα αποτυχημένα πρότυπά της, στη σαθρή «ευμάρειά» της, στην παχυλή της απάθεια.
Εμείς, ο ΣΥΡΙΖΑ, η Κυβέρνηση, αλλά και μεγάλο μέρος της κοινωνίας, έχουμε μάθει – με πικρό είναι αλήθεια τρόπο – από την κρίση. Το μεγαλύτερο κομμάτι της αντιπολίτευσης δεν θέλει να διδαχθεί. Και καθώς χάνει ένα-ένα τα στοιχήματα που βάζει, εκτροχιάζεται σε ύβρεις, σε διαστρεβλώσεις, σε καταστροφολογικές προφητείες. Είναι λυπηρό που την τακτική αυτή δεν την εφαρμόζει μόνο η ΝΔ, ο παραπαίων αρχηγός της και η δεξιά-ακροδεξιά παρέα του, μαζί με το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ με τα κακοκουρδισμένα και ασυντόνιστα βιολιά του. Από πίσω ακολουθεί και ένα μέρος της Αριστεράς  που έχει διαλέξει την κερκίδα του τυφλού φανατισμού και της μη-πολιτικής αντιπαράθεσης. Τόσο οι μεν όσο και οι δε σε μια προσπάθεια να κρύψουν την έλλειψη εναλλακτικού αφηγήματος. Αυτό το ήθος και ύφος το ζήσαμε πριν λίγες μέρες και στο Δημαρχείο στους Πάτρας με εορταστικό περιτύλιγμα, μέσα από μια σουρεαλιστική πρωτοχρονιάτικη σκηνοθεσία.

Το 2018 θα είναι όμως – εκτός των άλλων – και μια δοκιμασία για όλους. Και θα είναι επί της ουσίας της πολιτικής.

Σε κάθε περίπτωση οι ευχές για το νέο χρόνο είναι πάντα χρήσιμες, γιατί μεταφέρουν μιαν αύρα καλής διάθεσης και αισιοδοξίας.

Καλή Χρονιά λοιπόν σε όλους και σε όλες – στους ενεργούς πολίτες, στους καλοπροαίρετους αλλά και στους μίζερους και στους φανατικούς.