Καταγγελτικός, ειλικρινής, αυθόρμητος, με λόγια που σπάνε κόκαλα και βρίσκουν το στόχο τους, ο Πασχάλης Τσαρούχας στην παρουσίαση του βιβλίου του «Και να σκεφτείς, είχαμε σχεδόν νικήσει..» στην Πάτρα, στον Αστέρα, μίλησε για όλα: Για πολιτικές επιλογές, λάθη, προδοσίες.
Ο ηθοποιός που, μπροστάρης, με την φωνή του, ξεσήκωσε χιλιάδες κόσμου στο Σύνταγμα υπέρ του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα-παρωδία, έρχεται σήμερα με ένα βιβλίο- γροθιά στο στομάχι, να καταγγείλει, με τον δικό του τρόπο, την πολιτική προδοσία που βίωσε ο ίδιος μαζί μ’ έναν ολόκληρο λαό. Μέσα από μια ερωτική- πολιτική ιστορία γεμάτη ένταση, πάθος και γυμνές αλήθειες.
«Δεν πρόκειται περί κυβέρνησης αλλά περί εκτρώματος» ανέφερε ο Πασχάλης Τσαρούχας αναφερόμενος στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Όσο για την Ζωή Κωνσταντοπούλου, είπε ότι ο λόγος που έφυγε από το κίνημα ήταν γιατί διαπίστωσε ότι χειραγωγείται αλλά όχι από οικονομικά συμφέροντα.
Πασχάλης Τσαρούχας:
«Η σημερινή Βουλή, στη μια και μοναδική φορά που την επισκέφτηκα, μου θύμισε τουαλέτα, με τους βουλευτές να περιφέρονται με το ένα χέρι στην τσέπη και στο άλλο κομπολόι και να συμπεριφέρονται ως νήπια. Είναι κτηνώδες και απάνθρωπο η κυβέρνηση να βαφτίζει τα συσσίτια στα σχολεία «σχολικά γεύματα» και να συνεχίζουν να εξαπατούν τον κόσμο με το δήθεν κοινωνικό μέρισμα το ποίο οι 90 στους 100 δεν μπορούν να το πάρουν .
Βίωσα βαθιά κατάθλιψη από την προδοσία του Αλέξη Τσίπρα , έκανα την αυτοκριτική μου, ασχολήθηκα με την μουσική μου , έγραψα τα βιβλία μου και το ξεπέρασα.
Οι άνθρωποι που οι ρίζες τους ποτίστηκαν μα αίμα προγονικό ώστε να ανθίσουν, χωρίζονται σε δυο κατηγορίες. Σε κοινούς που τιμούν το παρελθόν και στους άλλους που όρισαν ένα αντίτιμο για το αίμα εκείνο και εισπράττουν.
Να είμαστε αισιόδοξοι, λέω, όσο ουτοπικό κι αν ακούγεται αυτό. Να πιστεύουμε στον μικρό Θεό που κρύβει ο καθένας μέσα του. Να μοιραζόμαστ. Να αγαπάμε. Να μην φοβόμαστε. Να συνειδητοποιήσουμε την δύναμη μας. Να μην απελπιζόμαστε. Να μην τα παρατάμε. Να μην ενδίδουμε Να μην χαρίζουμε την πατρίδα στους φασίστες. Να κοιτάμε τους ανθρώπους στα μάτια. ΝΑ ΜΗΝ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ.
Νατάσα Ράγιου:
Θέλει κότσια να βγεις μπροστά, ενάντια σε ένα κατεστημένο που ο ίδιος πίστεψες και στήριξες και να το καταγγείλεις υπερασπιζόμενος τα πιστεύω σου. Θέλει μαγκιά και δύναμη ψυχής να παραδεχτείς ότι έκανες λάθος και να βρεθείς ξαφνικά απέναντι σους βολεμένους που τους καίει η αλήθεια και προσπαθούν να την αποφύγουν. Μπορεί να διαφωνούμε πολιτικά με τον Πασχάλη αλλά υποκλίνομαι μπροστά στην καθαρότητα της ψυχής του, στον ασυμβίβαστο χαρακτήρα του και στην εμμονή του για την αλήθεια, το δίκαιο και το όραμα. Δεν συμβιβάζεται έναντι οποιουδήποτε τιμήματος, δεν πουλιέται. Πάντα πίστευα ότι καθαροί και τίμιοι άνθρωποι σε όλους τους πολιτικούς χώρους μπορούν να φέρουν την πολυπόθητη αλλαγή, λέξη πολυφορεμένη αλλά ελπιδοφόρα πάντα.
Αλέξης Σκαρμέας:
Το βιβλίο δεν είναι απλά μια ιστορία. Είναι μια διαδρομή στον έρωτα, στο πόνο, στην πολιτική, στην αποκαθήλωση. Μια διαδρομή στη ζωή. Ο αληθινός έρωτας σε καλεί να μετρήσεις τη δύναμη σου, να σπάσεις τα όρια σου, να αφεθείς, να ανασαίνεις με την ανάσα του άλλου, να πονάς, να γεμίζεις πληγές, να τρως τις σάρκες σου , να ηρεμείς και να παλεύεις, να ανασταίνεσαι και να αποκαθηλώνεσαι. Με μια λέξη ο αληθινός έρωτας σε καλεί να ζήσεις. Ένας απόλυτος και άρα εξοντωτικής έρωτας μέσα στην σημερινή εξοντωτική κοινωνία. Σίγουρα η ζωή είναι περίεργη, απρόσμενη, ξαφνική. Συνεχώς το λέμε, άραγε όμως το έχουμε καταλάβει; Τη ζούμε; Γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα έρθει η δική σου στιγμή να αναρωτηθείς «αν είχες σχεδόν νικήσει».
Έφη Καρούνια:
Λένε ότι η τέχνη μπορεί να αποτελέσει το αντίδοτο καθώς η κρίση γεννά τέχνη. Το βιβλίο του Πασχάλη Παπατσαρούχα, αποτελεί κατά την γνώμη μου πράξη …επαναστατική, πράξη αντίδρασης. Μέσα από μια ερωτικοπολιτική ιστορία έρχεται να μας θυμίσει ότι απαιτείται να κάνουμε την πλήρη ανατροπή. Να προτάξουμε το εμείς και όχι το εγώ. Διαβάζοντας το βιβλίο νοιώθεις ότι παρακολουθείς μια κινηματογραφική ταινία. Ένα βιβλίο εικόνες, κάθε φράση και μια εικόνα. Εικόνες γνώριμες, με πρωταγωνιστές φίλους, γνωστούς ή ακόμη και εμάς τους ίδιους, σε μια προσπάθεια να αντισταθούμε απέναντι στο ίδιο μας τον εαυτό και στα δήθεν της μακιγιαρισμένης ζωής μας. Μπορεί ο Χρήστος, ο ήρωας του βιβλίου, να μην ελπίζει, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι επιτρέπει στο σύστημα να τον αλλάξει. Αυτό είναι η πρώτη μεγάλη νίκη.