Στον Ιερό Ναό του Αγίου Ανδρέα τελείται αυτή την ώρα η κηδεία του ιδρυτή και εκδότης της εφημερίδας Γνώμη Χρήστου Χριστόπουλου.

Ο Χρήστος Χριστόπουλος έφυγε σε ηλικία 76 ετών μετά από ολιγοήμερη νοσηλεία στο Γενικό Νοσοκομείο Πατρών Άγιος Ανδρέας.

O Χρήστος Ι. Χριστόπουλος γεννήθηκε το 1942 στην Πάτρα.

Με τη σύζυγό του Λιάνα Σκιαδαρέση απέκτησαν τρία παιδιά. Τον Γιάννη, τη Γεωργία και την Εύη, ενώ ευτύχησε να γνωρίσει και τέσσερα εγγόνια.

Η εβδομαδιαία εφημερίδα Γνώμη δημιουργήθηκε στις 14 Αυγούστου 1972. Στις 8 Ιανουαρίου 2002, ο Χρήστος Χριστόπουλος εξέδωσε την Πρωινή Γνώμη, την καθημερινή έκδοση της εφημερίδας.

«ΕΦΥΓΕ» ΓΑΛΗΝΙΑ

Η μάχη με τη ζωή χάθηκε για το Χρήστο Ι. Χριστόπουλο στις 11.15 το πρωί της Τρίτης, όταν στα 76 μόλις του χρόνια, «έφυγε» γαλήνια για την αιωνιότητα. Είχε παλέψει με γενναιότητα για να νικήσει τα προβλήματα υγείας που τον ταλαιπώρησαν το τελευταίο διάστημα, δείχνοντας σθένος αλλά ο επίλογος ήταν αναπόφευκτος.

ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΟΥ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ

Στο πλευρό του, η αγαπημένη του σύζυγος Λιάνα, το γένος Σκιαδαρέση, που ήταν πάντα δίπλα του, για μισό, σχεδόν αιώνα (42 χρόνια), με την οποία δημιούργησε μια υπέροχη οικογένεια και να έχουν τύχη αγαθή ναμεγαλώσουν τα τρία παιδιά τους, την  Γεωργία, νηπιαγωγό, έγγαμη με το Νίκο Νικολάου, το Γιάννη (που γαλουχήθηκε δίπλα στον πατέρα του και αναλαμβάνει τη συνέχιση της δικής του πορείας), νυμφευμένο με τη φαρμακοποιό, Γιούλια Αλεξοπούλου και την Εύη, καθηγήτρια Φιλολογίας και Ξένων Γλωσσών, που εργάζεται στη Θεσσαλονίκη και να χαρούν τα τέσσερα εγγόνια, Νίκο, Χρήστο, Χρήστο και Ιλια-Ανθεια.

«Θα δείτε και σεις τι σημαίνουν τα εγγόνια», έλεγε σε όλους, που τον ρωτούσαν.

Από το Μπεγουλάκι στο... Μπεγουλάκι!

Γεννημένος στις 7 Μαϊου, 1942, ήταν μέλος μιας πολυμελούς οικογένειας, στο Μπεγουλάκι, με «φάρους» τον μπάρμπα- Γιάννη και την κυρά-Γεωργία.  Δεν είχε καν συμπληρώσει τα 30 χρόνια, όταν η μοίρα στερούσε από την οικογένεια Χριστόπουλου, τον «πυλώνα» της.

Ο μπάρμπα-Γιάννης έφυγε από τη ζωή  και ο Χρήστος, ανέλαβε τον πατρικό ρόλο, εμπνέοντας εμπιστοσύνη και σιγουριά, όπως έγραψαν χθες στον αποχαιρετισμό τους, τα αδέλφια του, Φωφώ, Μαρίνα, Λευτέρης και Δημήτρης.

Πριν πάρει την τολμηρή απόφαση για την ίδρυση της «ΓΝΩΜΗΣ» εκείνο τον Αύγουστο του 1972, ο Χρήστος Χριστόπουλος  ήταν υπάλληλος στο ΙΚΑ, ενώ νωρίτερα είχε υπό την εποπτεία του, τα λογιστήρια μεγάλων εταιρειών, που ειδικεύονταν  στα έργα.

Οπως έλεγε χαρακτηριστικά, η εφημερίδα ήταν η μεγαλύτερη «μαστούρα» γιατί μ’ αυτήν ζείς, αλλά χωρίς αυτήν δεν ζείς.

Ο Χρήστος Χριστόπουλος, κατάφερε σε διαφορετικούς καιρούς από κάθε άποψη (υποδομές, τεχνολογία κ.ά.) να δημιουργήσει ένα έντυπο-υπόδειγμα, που ξεπέρασε κάθε αισιόδοξη πρόβλεψη και βρίσκεται σε «ευθεία γραμμή επικοινωνίας» όχι μόνο με την τοπική κοινωνία, αλλά και τα κέντρα λήψης των αποφάσεων, στην Αθήνα.

Άλλωστε δεν είναι λίγες οι φορές, κατά τις οποίες η «ΓΝΩΜΗ» έγινε σημείο πανελλήνιας αναφοράς, δημοσιεύοντας αποκλειστικότητες, που προκάλεσαν αίσθηση.

Κατάφερε να δώσει ένα ξεχωριστό στίγμα στην έγκαιρη, πολύπλευρη και αντικειμενική ενημέρωση, πείθοντας και τον πλέον δύσπιστο αναγνώστη για την εγκυρότητα των ειδήσεών της, για την καλοπροαίρετη και εποικοδομητική κριτική της προς κάθε κατεύθυνση, για την ευπρεπή πολιτική της αντιπαράθεση, όπου αυτή είναι αναγκαία και, βέβαια, για την προάσπιση των τοπικών συμφερόντων και την βελτίωση των συνθηκών της ζωής των συμπολιτών μας.

Η πόρτα του ήταν πάντα ανοικτή για όλους, όπως και η καρδιά του

Τους πάντες τους περιέβαλε με αγάπη και στοργή, ενώ ήταν συγκινητική η πατρική φροντίδα για το προσωπικό της «Γνώμης», τη «δεύτερη» οικογένειά του, με την οποία  μοιραζόταν πολλές ώρες την ημέρα.

Πρώτο του μέλημα όταν ξυπνούσε νωρίς το πρωί και τελευταίο πριν κοιμηθεί ήταν η «Γνώμη». Τα ρεπορτάζ, η ειδησεογραφία, τα άρθρα, τα πρωτοσέλιδα και τα σχόλια. Ήθελε να ξέρει πριν από την έκδοση και την παραμικρή λεπτομέρεια. Τα συνεχή τηλεφωνήματα και ο κόσμος που «πλημμύριζε» το γραφείο του ήταν η ζωή του.

« Η ΚΑΡΕΚΛΑ ΤΩΝ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΩΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΩΝ»

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως το γραφείο του είχαν επισκεφθεί μεγάλες πολιτικές προσωπικότητες και άνθρωποι με τεράστια κοινωνική και πνευματική προσφορά. Η «καρέκλα» του δε, ήταν το σήμα κατατεθέν. Έλεγε «όποιος κάθεται εδώ γίνεται Πρωθυπουργός…». Οι συζητήσεις ατελείωτες. Αναφορές στη σύγχρονη νεοελληνική ιστορία, όπως ο ίδιος τη βίωσε και προβλέψεων για το αύριο που πάντα κατέληγαν σε στοχευμένα συμπεράσματα. Άλλωστε οι ιστορίες του παρελθόντος ζωντάνευαν με γλαφυρότητα από τις αφηγήσεις του σε συνεργάτες και φίλους. Γνώριζε πολλά, αλλά πάντα έλεγε λιγότερα…, γιατί μπορεί να είχε το δημοσιογραφικό «δαιμόνιο» ήταν όμως διακριτικός.

Ο Χρήστος Ι. Χριστόπουλος έμεινε όρθιος, μέχρι το τέλος της πολυσήμαντης διαδρομής του, γιατί ήταν αυτό που ήθελε και πάντα , ευχόταν σε όλους, «Να’ μαστε όρθιοι»!