Ένα κείμενο «γροθιά στο στομάχι» με αφορμή τα όσα διαδραματίστηκαν και έλαβαν δημοσιότητα το βράδυ της Πρωτοχρονιάς στο Νοσοκομείο Μυτιλήνης και το λειτούργημα που ασκεί η πλειοψηφία των όσων εργάζονται στα Δημόσια Νοσοκομεία της χώρας παρά τις αντίξοες συνθήκες, ανήρτησε στα social media ο γιατρός του Νοσοκομείου Αμαλιάδας κ. Βαγγέλης Δημητρόπουλος.

Ο γνωστός γιατρός αναφέρθηκε στο προσωπικό του ατύχημα που του συνέβη κατά την διάρκεια μιας επέμβασης ρουτίνας στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών του Νοσοκομείου, όπου πάλευε για έναν μήνα ανάμεσα σε ζωή και θάνατο από ηπατίτιδα Β μετά από κόψιμο του νυστεριού.

Αναλυτικά το κείμενο που δημοσίευσε:

«Με αφορμή το «έγκλημα» στο Νοσοκομείο της Μυτιλήνης το βράδυ της Πρωτοχρονιάς, και όσα το συνόδευαν, σε τηλεοράσεις, site, κτλ, έχω να πω, πως ειλικρινά, μου διαφεύγει ο λόγος για τον οποίο αναρτήθηκαν αυτά τα video και τα κατεβατό της «οργής» ένθεν και ένθεν, υποστηρικτών και μη.. Τι θέλετε να εκθέσετε? Την παρούσα κατάσταση της επαρχιακής νοσηλείας? Το πρόβλημα των φυγάδων? Μήπως δεν καπνίζει κανένας στα Νοσοκομεία? Το ωράριο της εργασίας των ιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού? τον βαθμό καθαριότητος που επικρατεί στα νοσηλευτικά ιδρύματα? Μήπως ο σκοπός αυτού του παραληρήματος είναι τα προσωπικά αισθήματα και ατοπήματα ? Όλη η ζωή μου πέρασε στα νοσοκομεία και στα επείγοντα, στα ΤΕΠ ..στον πόνο στο θάνατο…Το τι είδα, το τι άκουσα, το τι έπραξα ούτε μπορείτε να το φανταστείτε ακόμη.

Στα τόσα χρόνια της άσκησης μου ίσως γιόρτασα 4 ή 5 Χριστούγεννα ή Πρωτοχρονιά ή Πάσχα, όσον για τα αίματα για ένα ολόκληρο μήνα πάλευα ανάμεσα σε ζωή και θάνατο από ηπατίτιδα Β από κόψιμο του νυστεριού κατά την διάρκεια μιας επέμβασης ρουτίνας στα ΤΕΠ. Δεν άσκησα ιδιωτικό επάγγελμα, ήμουν μάχιμος αγωνιστής και πιστός στο λειτούργημα μου.

Δεν εζητησα ποτέ δημοσιογραφική αναγνώριση η κρατικό έπαινο, η χρηματική αμοιβή.. ήμουν γιατρός, έκανα το καθήκον μου προς αυτούς που χαροπάλευαν, πολλούς έσωσα, άλλους δεν μπόρεσα, πάντοτε όμως ήμουν έτοιμος να βοηθήσω, να δώσω λίγο κουράγιο, ένα λόγο, ναι και ακόμα και μια προσευχή, ή να κλείσω τα μάτια που δεν έβλεπαν πουθενά.

… «Τα αισθήματά σου είναι αληθινά το ίδιο και η πίκρα σου, αλλά μην ξεχνάς ότι είσαι μοναχός, η δουλειά μας είναι μοναχική, είσαι εσυ και ο άρρωστος σου και ανάμεσά σας είναι το αίμα του που προσπαθείς να σταματήσεις….κυβερνήσεις έρχονται και φεύγουν, πολιτικοί υπόσχονται και ξεχνούν, δημοσιογράφοι αναζητούν την φήμη πολλές φορές εις βάρος άλλων, μονάχα δυο απομένουν, πάντα οι ίδιοι, εσύ και ο άρρωστος σου, το ίδιο ισχύει και με τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες σου…. είσαι σε καλό δρόμο, μοναχικό αλλά σωστό, κάνε την οργή σου αγάπη για αυτόν που υποφέρει και θα είναι άξιος ο μισθός σου, έστω και αν είναι ελάχιστος…»

Σας χαιρετώ,

Ενας συνάδελφος, που κουράστηκε.. «γέρασε πια» ..»

Πηγή: patrisnews.com