"Στα χρονικά της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, θα μείνουν ως το ζεύγος Αντωνοπούλου, να μου το θυμηθείτε. Διότι, αν μη τι άλλο, η κυρία τράβηξε τον κύριο στην κοινή πτώση· εκείνος απλώς ακολούθησε, «για λόγους ευθιξίας», όπως είπε – δημοκρατικής ευθιξίας, είμαι σίγουρος, για να χρησιμοποιήσω τον ωραίο μπακαλιάρο του Αλέξη Τσίπρα.
Η κ. Ράνια Αντωνοπούλου πλήρωσε την υπεροψία με την οποία αντιμετώπισε αρχικά το παράπτωμά της. Εδειξε ότι, ανεξαρτήτως των όποιων άλλων ικανοτήτων της, από πολιτική στην Ελλάδα δεν σκαμπάζει γρυ, αφού δεν μπόρεσε αμέσως να αντιληφθεί το είδος και το μέγεθος της πρόκλησης. Κανείς δεν μπορεί να πει αν, τελικά, θα κατάφερνε να διατηρήσει τη θέση της. Πάντως, είναι βέβαιο ότι, αν είχε προσφέρει αμέσως συγγνώμη και παραίτηση, θα είχε και περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης. Εκείνη ωστόσο το χειρίστηκε α λα Τασία, αγέρωχα. Ομως, το «ασταδιάλα» της Μαντάμ Σουσούς έθιγε τους αντιπάλους της κυβέρνησης, ενώ το επίδομα ενοικίου σε κυβερνητικό στέλεχος, που συμβαίνει μάλιστα να ανήκει στους πλουσίους, έθιγε όλους και, προπαντός, έθιγε εκείνους που έσπρωξαν με την οργή τους τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την εξουσία.
Χωρίς να τον γνωρίζω τον άνθρωπο, παρατηρώντας τον όμως τόσο καιρό στην κυβέρνηση, διακινδυνεύω την πρόβλεψη ότι ο Δ. Παπαδημητρίου θα νιώθει ανακουφισμένος που ξέμπλεξαν. (Εχει να ακούσει, βέβαια – κι αν έχει ν’ ακούσει ο άνθρωπος! Αλλά η στωικότητα της μορφής του δείχνει μάλλον ότι, από πλευράς ηθικού σθένους και φιλοσοφικής παιδείας, μπορεί να το αντέξει...) Ανακουφισμένος, διότι, να το πω με τον τρόπο του, he just couldn’t fit. Δεν μπορούσε με τίποτα να ταιριάξει στην Ελλάδα. Ηταν σε κατάσταση διαρκούς, μόνιμης αμηχανίας. Περιφερόταν στο πεδίο της εγχώριας πολιτικής όπως μέσα στο όνειρο κάποιου άλλου, όχι το δικό του, αναρωτώμενος αν είναι καλό όνειρο ή εφιάλτης. Με τέτοια αδυναμία προσαρμογής ήταν φυσικό να είναι και αναποτελεσματικός διοικητικά. Πώς να χειριστεί ένας άνθρωπος σε τέτοια κατάσταση τον μηχανισμό του υπουργείου και να τον κάνει παραγωγικό για τους σκοπούς του;
Το ζεύγος Αντωνοπούλου, εν ολίγοις, παρά τις προσδοκίες εκείνου που τους επέλεξε, ήταν εξαρχής στο παθητικό της κυβέρνησης. Ηταν δύο πλούσιοι ξένοι τουρίστες και αυτό δεν κρυβόταν. Μάλιστα, για ένα λαό αβυσσαλέα φθονερό και ζηλιάρη, όπως ο ελληνικός, το «πλούσιοι» έχει ξεχωριστή σημασία. Την καταλαβαίνει ο καθένας, αρκεί να κατέχει τα στοιχειώδη για την πολιτική στον Υπαρκτό Ελληνισμό.
Η σύγκριση του ζεύγους με την περίπτωση του Γιούκλιντ, ο οποίος τυπικά ανήκει στην ίδια κατηγορία, είναι διαφωτιστική. Ξένος και αυτός, πλούσιος και αυτός, αλλά όχι τουρίστας: κάνει τη δουλειά των Βρυξελλών άριστα, υπομένοντας τον ρόλο του «τσαλακωμένου αριστερού» και, την ίδια ώρα, ο ίδιος άνθρωπος καθοδηγεί την αριστερή (και δυνάμει αντιπολιτευτική εκ των έσω) τάση των «53». Πόσο πιο χρήσιμος μπορεί να γίνει κάποιος στον Αλέξη Τσίπρα; Ας σημειωθεί –για την ειρωνεία του πράγματος– ότι ο Γιούκλιντ ιδεολογικοποίησε την εξάλειψη της μεσαίας τάξης (γιατί δεν την ονομάζουν την πολιτική τους «Τελική Λύση» να τελειώνουμε με τα προσχήματα;) και, επίσης, την όρισε μεταξύ 12 και 18.000 ετησίως, φαντάζομαι το θυμάστε – κατά διαβολική σύμπτωση, όσα περίπου έπαιρνε ετησίως το ζεύγος Αντωνοπούλου ως επίδομα ενοικίου. Με λίγα λόγια, ο Γιούκλιντ είναι ο τέλειος Jeeves που θα ονειρευόταν ένας Wooster! Σωστά δεν το λέω, Γιούκι; (σ.σ.: Υποκοριστικό του Γιούκλιντ.)
Η αποχώρηση του ζεύγους, πάντως, θέτει εκ των πραγμάτων στο τραπέζι το ζήτημα του ανασχηματισμού. Είναι ευκαιρία για να ξεμπερδεύει ο Τσίπρας με τους προβληματικούς, π.χ. τον Π. Κουρουμπλή. Μπορεί· αν όμως εξαιρέσουμε αυτές τις τρεις θέσεις, με τους άλλους προβληματικούς δεν είναι απαραίτητο να κάνει κάτι. Γιατί να αλλάξει, φέρ’ ειπείν την κ. Κονιόρδου; Μήπως έχει πολιτική η κυβέρνηση στον τομέα; Αρκεί για τον πρωθυπουργό ότι οι αριστερές συντεχνίες του χώρου μένουν ικανοποιημένες. Αντιστοίχως και με τον Κ. Γαβρόγλου. Αυτός είναι τόσο πρόθυμος και τόσο αδίστακτος, ώστε να δικαιολογείται η ύπαρξή του, ιδίως όταν η κυβέρνηση επιδιώκει τον διχασμό. Εξάλλου, όσο βαθιά και αν ήταν να φθάσουν οι αλλαγές στη σύνθεση της κυβέρνησης, το μεγαλύτερο πρόβλημά της δεν θα μπορούσαν να το λύσουν: τον Πάνο Καμμένο.
Τέλος, να συμπεριλάβουμε στα αποτρεπτικά ενός ριζικού ανασχηματισμού και κάτι ακόμη: ότι η κάλυψη των κενών στο Ναυτιλίας και το Ανάπτυξης δεν είναι δύσκολη. Ο οιοσδήποτε αντικαταστάτης θα είναι λιγότερο επικίνδυνος από τον Κουρουμπλή, ενώ για τη θέση του Δ. Παπαδημητρίου υπάρχει πάντα ο Πιτσιόρλας.
Ποιος αμφιβάλλει πλέον ότι αυτή η κυβέρνηση υπάρχει με κύριο σκοπό την εξουσία; Ούτε το επίπεδο των υπηρεσιών ούτε η κατάσταση των δομών του κράτους τούς απασχολούν – δείτε, λ.χ., το αίσχος με το ηλεκτρονικό εισιτήριο. Επομένως, το βασικό κριτήριο στις αποφάσεις του πρωθυπουργού για το ζήτημα του ανασχηματισμού είναι ο εκλογικός σχεδιασμός που έχει στο κεφάλι του. Οι επιλογές που θα κάνει για την κάλυψη των κενών ίσως μας βοηθήσουν να καταλάβουμε περισσότερα..."
Του Στέφανου Κασσιμάτη