* Του Πέτρου Ψωμά

Όσοι διαθέτουν δύο ή περισσότερα καπέλα (καπέλα = ρόλοι) έχουν δύο κύριες δυσκολίες να αντιμετωπίσουν: Πρώτον, κάθε φορά που τοποθετούνται δημόσια να αποσαφηνίζουν ποιο καπέλο φοράνε. Δεύτερον και απαιτητικότερο, να επιλέγουν πώς, στα κρίσιμα θέματα, να ιεραρχούν σωστά τους πολλαπλούς τους ρόλους. Όχι, δυο καπέλα σε ένα κεφάλι δεν γίνεται να ισορροπήσουν.

Με προβλημάτιζε ανέκαθεν το παραπάνω, γιατί είχε πάντοτε πολλές κρεμάστρες η καπελοθήκη μου. Και με απασχολεί ακόμα περισσότερο από όταν –δύο χρόνια πριν- αποφάσισα να ασχοληθώ με την αυτοδιοίκηση, από ρόλο επικεφαλής. Κι ακόμα κι όταν αμφιταλαντεύομαι μπροστά στο πορτοκαλί καπέλο του σπιράλ, οι συνεργάτες μου με συμβουλεύουν άριστα, πού, πώς και πότε να το φορώ ή να το βγάζω. Ναι, (και) σε αυτό νιώθω ευλογημένος και ευτυχής.

Μόνο από την τοπική(!) αυτοδιοίκηση αν αντλήσω παραδείγματα, γίνεται νομίζω κατανοητό το σκεπτικό μου. Σκεφτείτε να είσαι Δήμαρχος αλλά ταυτόχρονα και κομματικό στέλεχος, θέλει μαεστρία να αλλάζεις τα καπέλα. Κι αν είσαι επικεφαλής παράταξης και έχεις κι άλλο ρόλο θεσμικό; Αν είσαι τάχα ανεξάρτητος δημοτικός σύμβουλος αλλά η παράταξή σου έχει αυστηρή κομματική γραμμή; Όχι, ούτε ψύλλος στον κόρφο τους.

Ε, λοιπόν, παρακολούθησα το βράδυ του Σαββάτου την Τελετή Έναρξης του Πατρινού Καρναβαλιού 2021. Όχι από την πλατεία Γεωργίου όπως κάθε χρόνο, ως καρναβαλιστής. Ούτε από τα θεωρεία του Δημοτικού Θεάτρου «Απόλλων», ως δημοτικός σύμβουλος Δήμου Πατρέων. Την είδα τηλεοπτικά, από απόσταση, με ψυχραιμία, με ενδιαφέρον. Χωρίς καπέλο. Ούτε καν με το καπέλο του Πατρινού, τουλάχιστον έτσι προσπάθησα.

Σήμερα όμως, ώρες μετά, με απόλυτη συναίσθηση του πόσο προσεκτικά οφείλουν οι σκέψεις να διαμορφώνονται σε λόγια, συνεκτιμώντας όλη την ως τώρα στάση της Κοινωφελούς Επιχείρησης του «Πατρινού Καρναβαλιού» και προβάλλοντας στον καρναβαλικό χρόνο που ακολουθεί τόσο προθέσεις όσο και δυνατότητες, μπορώ να καταθέσω μία άποψη ξεκάθαρη. Παίρνω στην τύχη και φορώ ένα απ’ τα δυο καπέλα –όποιο κι αν βάλω, ίδια θα πω:

Στο φετινό Πατρινό Καρναβάλι δεν χωρούν μεμονωμένες δράσεις. Η πόλη θα ακολουθήσει τους ρυθμούς από τα τύμπανα των διοργανωτών. Διοργανωτής κι ο Δήμος, διοργανωτές και κάποιοι ιδιώτες. Οι ιδιώτες θα υπερισχύσουν πάλι. Δεν έχει σημασία. Δεν είναι νίκη ή επικράτηση, εξάλλου. Έτσι πορεύτηκε το Καρναβάλι μας, δυο αιώνες τώρα. Έτσι συμβαίνει κάθε χρόνο. Κι εδώ είναι η μεγάλη πίκρα μου και διαφωνία: αυτό, φέτος, δεν έπρεπε να γίνει!

Ευτυχώς (όπως όλα δείχνουν) Καρναβάλι με κορωνοϊό δεν θα ξαναζήσει η πόλη. Δυστυχώς αυτή τη μοναδική ευκαιρία θα την απωλέσει. Ευκαιρία να πάρει η πόλη πρωτοβουλίες με πανελλαδικό και διεθνές αντίκτυπο. Ευκαιρία να γίνουν μοναδικά πράγματα που μόνο με απουσία κόσμου θα μπορούσαν να συμβούν. Ευκαιρία για προβολή και προώθηση του θεσμού, ευκαιρία ανάδειξης της μοναδικότητας του Πατρινού Καρναβαλιού, των δομικών συστατικών του, της ιστορίας και της δυναμικής του. Ευκαιρία να αισθανθεί ολόκληρη η πόλη επί δίμηνο, αυτό που αισθάνονται όλοι οι καρναβαλιστές το πρωί της τελευταίας Κυριακής: αυτή την έγνοια για το «όλον Καρναβάλι» που στην ουσία είναι μια βαθιά έγνοια για την «όλη πόλη», χωρίς διαχωρισμούς. Την χάσαμε αυτή την ευκαιρία.

Στενοχωριέμαι γιατί μόνο εσείς στον Δήμο Πατρέων θα μπορούσατε να πάρετε μια τέτοια πρωτοβουλία. Έχετε τη θέση και τα μέσα. Και φέτος ήταν μία ευκαιρία που η ζωή σού φέρνει μια φορά στον αιώνα και αν. Θλίβομαι. Βγάζω το καπέλο μου. Βγάζω και το άλλο. Και έτσι, δυστυχώς -παρότι το ήθελα στ’ αλήθεια- δεν έχω πια καπέλο να σας βγάλω…