Σε ανακοίνωσή του το ΚΟΙΝΟΤΙΚΟΝ αναφέρει:
Είναι γεγονός ότι στην πόλη μας συζήτηση για ζητήματα που καθορίζουν την πορεία και το μέλλον της, σπάνια γίνεται. Κι όταν γίνεται, οφείλεται συνήθως σε κάποιο γεγονός της επικαιρότητας και αναλώνεται στην επιφανειακή και πρόσκαιρη επίλυση του θέματος και ποτέ στην ουσία και την προοπτική.
Έτσι και το θέμα που προέκυψε για το Βιοτεχνικό Πάρκο(ΒΙΟΠΑ) Γλαύκου. Εδώ και χρόνια είναι γνωστή η κατάσταση και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει το ΒΙΟΠΑ, η αδιαφορία όμως περίσσευε. Έπρεπε να φτάσουμε στο παρά ένα ενός ντροπιαστικού πλειστηριασμού από τον εργολάβο του έργου διαμόρφωσης του ΒΙΟΠΑ, για οφειλή σχεδόν 250.000 € εδώ και περίπου 15 χρόνια, για να κινητοποιηθεί ο Δήμος μας, ο οποίος είναι και ο μεγαλομέτοχος του οργανισμού του ΒΙΟΠΑ με περίπου 78% των μετοχών. Κι εάν δεν κινδύνευε το οικόπεδο που προορίζεται για Κέντρο Αποτέφρωσης Νεκρών, πολύ αμφιβάλουμε εάν θα αφυπνιζόταν.
Αντί λοιπόν η συζήτηση να αφορά, εδώ και καιρό, την απελπιστική κατάσταση που έχει περιέλθει ο ΒΙΟΠΑ Γλαύκου, γεμάτος με κουφάρια κτιρίων, ανύπαρκτες υποδομές, ελάχιστη οικονομική ζωή και εταιρείες που φυτοζωούν, ένας απέραντος σκουπιδότοπος απόθεσης μπαζών, συζητάμε για το πώς θα σωθεί το οικόπεδο.
Η αναπτυξιακή προοπτική και ώθηση που θα μπορούσε ένας τέτοιος χώρος να δώσει στην πόλη είναι δεδομένος. Όπως και το ότι προ πολλού έχει χαθεί και δεν ενδιαφέρεται κανένας. Σε μια πόλη που ένοιωσε τι σημαίνει αποβιομηχάνιση περισσότερο ίσως από οποιαδήποτε άλλη πόλη της Ελλάδας, φαίνεται ότι όλοι έχουν επαναπαυτεί στην «αναπτυξιακή προοπτική» της βιομηχανίας του καφέ,του πρατηρίου άρτου και takeaway και της «επενδυτικής υπεραξίας» του φοιτητικού πλήθους. Εξάλλου, απ’ ό,τι αποδείχτηκε στην πορεία, τους τότε εμπνευστές του έργου, χρησιμοποιώντας ως εργαλείο και τον καινούριο γενικό πολεοδομικό κανονισμό, πιο πολύ τους ενδιέφερε να δημιουργήσουν υπεραξίες σε χέρσα κομμάτια περιαστικής γης ή να εκδιώξουν κάθε παραγωγική βιοτεχνική δραστηριότητα, ακόμα και χαμηλής όχλησης, από τον αστικό ιστό της πόλης, ώστε να μείνει «ελεύθερο» το πεδίο για τις καφετέριες, τα καταστήματα λιανικής των αλυσίδων και τουςεισοδηματίες εκμετάλλευσης ακινήτων.
Ακόμα και μετά τα δέκα καταστροφικά χρόνια των μνημονίων, ακόμα και μετά την πρωτοφανή πανδημία που πλήττει τη χώρα μας και ολόκληρο τον κόσμο και κατέδειξε με τον πιο εμφατικό τρόπο τις αδυναμίες του μονόπλευρου προσανατολισμού στον τουρισμό, στις υπηρεσίες και στην εστίαση, στην Πάτρα κανένας δε νοιώθει την ανάγκη να ξεκινήσει μια συζήτηση για τις αναπτυξιακές κατευθύνσεις την περιοχής τις μελλοντικές προοπτικές της, τον ρόλο που θα πρέπει να παίξει το ΒΙΟΠΑ, η ΒΙΠΕ, το λιμάνι, το τρένο, το Πανεπιστήμιο. Η πολιτικάντικη νοοτροπία στήριξης μικροσυμφερόντων, τσάμπα φιλολαϊκής ρητορείας, μετακύλισης των ευθυνών στους πρώην κι επόμενους, ή και στο κράτος-πατερούλη, είναι διαχρονική. Μόνο που πλέον τα ψέματα τελείωσαν: η συνεχιζόμενη παρακμή θα είναι μη αναστρέψιμη πολύ σύντομα.
Αφού λοιπόν έχει ο Δήμος διαθέσιμα για τον πλειστηριασμό 310.000 έως 620.000 €, αφού μπορεί να βρει άλλα 1,3 εκατομμύρια για να σώσει την υπόλοιπη περιουσία του οργανισμού (οικόπεδα και κτίριο διοικητηρίου) που κινδυνεύει με εκποίηση από τους εκκαθαριστές της Αχαϊκής Τράπεζας, γιατί τόσα χρόνια δεν ερχόταν σε συνεννόηση με τον εργολάβο για να καλύψει τια απαιτήσεις του; Γιατί δεν έχει διακανονίσει την οφειλή τουδανείου από την Αχαϊκή τράπεζα; Γιατί δεν έχει απαιτήσει τις εισφορές, ιδιαίτερα των μεγαλοοεφειλετών, που οφείλονται στο ΒΙΟΠΑ από τους εγκατεστημένους και τους ιδιοκτήτες των οικοπέδων, όταν μάλιστα αυτές ισοσκελίζουν τις οφειλές προς εργολάβο και τράπεζες; Αλλά, αν η νυν δημοτική αρχή χρεώνεται με ολιγωρία, παρά μια πραγματική εισπρακτική προσπάθεια που έκανε, οι νυν αντιπολιτευόμενοι που θήτευσαν ως επίλεκτα μέλη προηγούμενων δημοτικών αρχών και σήμερα πλειοδοτούν σε φιλοαναπτυξιακή ρητορική, που βρίσκονταν όταν οι εκλεκτοί τους δήμαρχοι επεδείκνυαν πρωτοφανή αδιαφορία για τη βιωσιμότητα του ΒΙΟΠΑ;
Αντί λοιπόν μέσα στο ΒΙΟΠΑ να λειτουργεί εδώ και χρόνια ένας χώρος ανάδειξης της καινοτομίας σε άμεση σύνδεση με το Πανεπιστήμιο της πόλης και το πρώην ΤΕΙ, αντί η περιοχή να είναι πρότυπο σε υποδομές και προσέλκυση επιχειρήσεων, δίνοντας κίνητρα εγκατάστασης, ιδιαίτερα στους νέους, τρέχουμε πίσω από τις εξελίξεις για να σωθεί ένα οικόπεδο που πρόκειται να φιλοξενήσει ένα αποτεφρωτήριο και η δημόσια περιουσία που κινδυνεύει με εκποίηση από τους τραπεζικούς εκκαθαριστές. Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ίσως η τιμωρία της πόλης.
