Μία διαφορετική Εθνική Επέτειο καλείται να εορτάσει σήμερα πάνδημο το Ελληνικό Κράτος λόγω της “περί πολλά” απροσδιόριστης πανδημίας. Ωστόσο, είναι πράγματι σήμερα η ημέρα εκείνη που οι Έλληνες πριν από 199 έτη ξεσηκώθηκαν κατά του τουρκικού δυνάστη ζητώντας διακαώς και κατακτώντας γεναιόψυχα το πολυθρύλητο αγαθό της ελευθερίας τους. Επιβάλλεται όσο ποτέ να γιορτάσουμε εκείνη τη νίκη μας μη ενθυμούμενοι, όμως, σοβινιστικές αντιπαλότητες και χωρίς να διαιωνίζουμε ιστορικά μίση και πάθη.
*Γράφει η Φιλόλογος Πηνελόπη Λαμπούση
Αποτελεί μία μεγάλη αλήθεια πως η Ελλάδα προσμετρά στο βιογραφικό της αρχαιόθεν πάμπολλους πολέμους και τούτο όχι γιατί είναι ένας πολεμοχαρής λαός αλλά επειδή διαθέτει ένα ανήσυχο, επαναστατικό και φιλελεύθερο DNA που συνδυάζεται αρραγώς με πνευματικές, ψυχικές, υπαρξιακές και καλλιτεχνικές ανησυχίες. Οι προσλαμβάνουσες από την πολιτιστική μας κληρονομιά, από το γεωγραφικό μοτίβο και τις κλιματικές συνθήκες του τόπου μας σε συνάρτηση με την τρισυπόστατη διάσταση (ψυχή, σώμα, πνεύμα) της ανθρώπινης φύσης επείγει να αποτελέσουν εφαλτήριο αφύπνισης διότι η εσωτερική ελευθερία δεν φαλκιδεύεται και ο νους δεν περιχαρακώνεται σε στεγανά , ακόμη και αν μας κλείσουν σε ένα κελί δεσμωτηρίου.
Ορθώς ο Αριστοτέλης διατύπωσε τη φιλοσοφική ρήση “έθος δευτέρα φύσις” : μα και για αυτό υπάρχει ο αντίλογος “ανάγκα και οι Θεοί πείθονται”. Ακόμη και αν οι Έλληνες ζητάμε μία πίστωση χρόνου στο να συνηθίσουμε στην συγχρονία την οιαδήποτε κατάσταση, αδήριτη ανάγκη προκύπτει η πρόταξη του συλλογικού καλού έναντι του ατομικού. Άλλωστε, στον “Επιτάφιο του Περικλή” του Θουκυδίδη περίτρανα διαμηνύεται ο τρόπος με τον οποίο οφείλουμε όλοι να πράττουμε και σε χαλεπούς καιρούς και σε περιόδους ειρηνικής συμβίωσης. Το άτομο ευημερεί μόνο όταν ευημερεί και η κοινωνία στην οποία ανδρώνεται και κατοικεί. Συνεπώς, απαιτείται η πλήρης πάταξη της ατομικότητας και η πρόταξη της συλλογικότητας.
Όταν έχει ν' αναμετρηθεί ο άνθρωπος με το θάνατο σε όποιον σκοπό και αν προσβλέπει η μάχη μοιάζει και είναι a priori ανισομερής και τρομακτική. Ο Παπαφλέσσας, ο Διάκος και όλοι οι ήρωες του Έθνους μας όταν ήταν σε ηλικία δύο ή τριών ετών δεν ήξεραν πως θα μετεξελιχθούν σε αγωνιστές μεγάλων επαναστάσεων και μάρτυρες απροσδόκητων δεινών.
Ήρθε η στιγμή ο τόπος μας να αναδείξει αλλά και να ανάδυσει τους ήδη ναρκοθετημένους και ναρκωμένους πνευματικούς ανθρώπους και τους γενναίους εκείνους ήρωες της καθημερινότητας που ζούν ανάμεσα μας. Η απαγόρευση της κυκλοφορίας δε σημαίνει φίμωση ούτε αδράνεια μα ειδικά τώρα περισσότερο από ποτέ απαιτείται αναστοχασμός, εσωτερική ενδοσκόπηση και ενσυναίσθηση.
Κυρίως, χρωστάμε σε όλους αλλά και στον ίδιο τον εαυτό μας την έγκαιρη συνειδητοποίηση πως η ευτυχία πηγάζει έσωθεν και πως πρόκειται για ένα κοινό διακύβευμα των Ελλήνων της 25ης Μαρτίου 1821 με τους Έλληνες της 25ης Μαρτίου 2020 που δεν είναι άλλο παρά η κατάκτηση της Ελευθερίας σε όλες τις πτυχές της.
“Ο τρώσας και ιάσεται”. Και αν δεν απεμπλακούμε ανώδυνα αλώβητοι από αυτή τη μάχη τουλάχιστον δεν θα δύναται να πει κάποιος πως ο σύγχρονος Έλληνας ήταν ρίψασπις και Εφιάλτης αλλά πως τελικά αποδείχθηκε περίτρανα κατόπιν αυστηρής και έλλογης ιεράρχησης των αναγκών και επαναξιολόγησης των προτεραιοτήτων του ένας δεινός πατριώτης και ένας φλογερά μάχιμος ανθρωπιστής.
