Σε μία εξομολόγηση προχώρησε η Μέγκαν Μαρκλ, καθώς αποκάλυψε για πρώτη φορά ότι είχε μια αποβολή τον Ιούλιο. H Δούκισσα του Σάσεξ περιέγραψε την αφόρητη θλίψη που βίωσε μετά την άκρως οδυνηρή συναισθηματικά εμπειρία της αποβολής της, σε ένα άρθρο που έγραψε για τους New York Times. Η σύζυγος του πρίγκιπα Χάρι εξήγησε πως το να χάνεις ένα παιδί σημαίνει ότι κουβαλάς μια σχεδόν αφόρητη θλίψη, που πολλές γυναίκες έχουν αισθανθεί, αλλά λίγες μιλούν ανοιχτά γι' αυτήν.

Στο άρθρο της με τίτλο «Οι απώλειες που μοιραζόμαστε» η Μέγκαν Μαρκλ περιγράφει τη στιγμή που συνειδητοποίησε ότι έχασε το παιδί που κυοφορούσε, έχοντας μόλις αλλάξει πάνα στον μικρό Άρτσι, στο σπίτι της οικογένειας στο Λος Άντζελες. Όταν η Δούκισσα του Σάσεξ ένιωσε τον αιχμηρό πόνο, κρατούσε αγκαλιά της τον μικρό της γιο. Η ίδια αναφέρει: «Ένιωσα μια έντονη κράμπα. Έπεσα στο πάτωμα με εκείνον στα χέρια μου, μουρμουρίζοντας ένα νανούρισμα για να κρατηθούμε και οι δύο ήρεμοι. Ο χαρωπός ρυθμός ερχόταν σε έντονη αντίθεση με την αίσθησή μου ότι κάτι πήγαινε στραβά.

Ήξερα, καθώς κρατούσα το πρωτότοκο παιδί μου, ότι έχανα το δεύτερο... Ώρες αργότερα, ήμουν ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι νοσοκομείο, κρατώντας το χέρι του άνδρα μου. Αισθάνθηκα το μουσκεμένο του χέρι και φίλησα τις αρθρώσεις, υγρές από τα δάκρυα και των δυο μας. Με το βλέμμα καρφωμένο στους ψυχρούς, λευκούς τοίχους, προσπάθησα να φανταστώ πώς θα μπορούσαμε να επουλώσουμε τις πληγές μας.

Θυμήθηκα ένα στιγμιότυπο την περασμένη χρονιά, όταν ο Χάρι κι εγώ ολοκληρώναμε την μεγάλη περιοδεία μας στη Νότια Αφρική. Ήμουν εξαντλημένη. Θήλαζα τον γιο μας και προσπαθούσα να δείχνω γενναία στα μάτια του κόσμου. “Είστε καλά;” με ρώτησε ένας δημοσιογράφος. Του απάντησα ειλικρινά, χωρίς να ξέρω ότι αυτό που έλεγα θα έκανε πολλά άτομα να ταυτιστούν μαζί μου - νέες και έμπειρες μαμάδες, ή άλλους ανθρώπους που υπέφεραν σιωπηλά. Η αυθόρμητη απάντησή μου φαίνεται πως έδωσε σε κάποιους το κίνητρο να αποκαλύψουν την δική τους αλήθεια. Όμως αυτό που με βοήθησε πιο πολύ δεν ήταν η ειλικρινής απάντηση, αλλά η ίδια η ερώτηση. "Σ' ευχαριστώ που ρωτάς. Δεν με ρωτάει πολύς κόσμος αν είμαι καλά", απάντησα.

Καθισμένη τώρα στο κρεβάτι του νοσοκομείου, και βλέποντας την καρδιά του άνδρα μου να ραγίζει ενώ προσπαθούσε να μαζέψει τα κομμάτια της δικής μου καρδιάς, συνειδητοποίησα ότι ο μόνος τρόπος να ξεκινήσει η επούλωση ήταν καταρχάς να ρωτήσω "Είσαι καλά;". Είμαστε; Αυτή η χρονιά έχει φέρει τόσο πολλούς από εμάς στα όριά μας. Καθένας από εμάς έχει βιώσει απώλεια και πόνο το 2020, στιγμές γεμάτες ένταση και συναισθήματα που σε παραλύουν. Όλοι έχουμε ακούσει ανάλογες ιστορίες: Μια γυναίκα ξεκινά τη μέρα της φυσιολογικά όπως κάθε πρωί, αλλά μετά λαμβάνει ένα τηλεφώνημα ότι έχασε την ηλικιωμένη μητέρα της από Covid-19. Ένας άνδρας ξυπνάει νιώθωντας καλά, ίσως λίγο κουρασμένος, αλλά τίποτα το παράξενο. Κάνει τεστ για κορονοϊό, βγαίνει θετικός και μετά από μερικές εβδομάδες - όπως γίνεται με εκατοντάδες χιλιάδες άτομα - πεθαίνει».