Μια αποκαλυπτική συνέντευξη στο περιοδικό «Λοιπόν» παραχώρησε η Θάλεια Ματίκα, η οποία αναφέρθηκε τόσο στη σχέση της με τον σύζυγό της Τάσο Ιορδανίδη, για τα δυο τους παιδιά, αλλά και στις δυσκολίες που αντιμετώπισε με την πάροδο του χρόνου.

Επαγγελματική και προσωπική ζωή, καθημερινά μαζί. Πώς λειτουργεί αυτό με την πάροδο του χρόνου;

Είναι όλο και πιο δυνατό. Είναι λαχείο να βρεις το άλλο σου μισό, είναι δύσκολη διαδικασία και διεργασία, είναι τυχερό. Άμα ταιριάζεις πολύ με τον άλλον, γιατί κι οι δύο είμαστε πολύ συντροφικοί άνθρωποι, με τα χρόνια αυτό μόνο βελτιώνεται. Έχει μια βαθιά, τεράστια, ουσιαστική αγάπη και κατανόηση για όλα, είναι ο άνθρωπός μου. 

Τι μπαμπάς είναι ο Τάσος;

Ο Τάσος δεν είναι μπαμπάς, είναι...μαμά. «Ευτυχώς αγάπη μου, που έχω έναν μπαμπά που είναι... μάνα», αυτό του λέω. Ο Τάσος έχει όλα τα ένστικτα της μάνας σε... πατέρα, δεν το έχω ξαναδεί αυτό πουθενά.

Πεθαίνει για τα παιδιά του, έμπρακτα. Κάθε πρωί ξυπνάει, όσο κουρασμένος κι αν είναι, για να πάει σχολείο τον Δάνο μας, δεν με αφήνε εμένα, γιατί έχει την ανάμνηση του δικού του πατέρα, που τον πήγανε σχολείο όταν ήταν μικρός κι αυτή τη σχέση θέλει να έχει με το παιδί του. Είναι υπερπροστατευτικός, παίζει πολύ μαζί τους, ασχολείται πάρα πολύ με τα παιδιά του. Είμαι πάρα πολύ τυχερή που έχω άντρα έναν τέτοιο πατέρα.

Ποια ήταν η δυσκολότερη κατάσταση ζωής που κλήθηκες ν' αντιμετωπίσεις;

Μια καμπή στη ζωή μας, ήταν όταν γεννήθηκε ο γιος και «έφυγε» ο μπαμπάς του Τάσου, την ίδια περίοδο, από καρκίνο. Ήταν μια πολύ σκληρή στιγμή για μας, γιατί ήταν ένας ακμαίος άνθρωπος και «έφυγε» πάρα πολύ γρήγορα. Όταν χάσαμε το θέατρο «Άνεσις» και βρεθήκαμε... ξεκρέμαστοι επαγγελματικά, ενώ ακόμα υπάρχουν «απόνερα» από αυτήν την ιστορία. Είχαμε πλέον και δυο παιδιά και μια πολύ έντονη διαδικασία στο σπίτι.

Επαγγελματικά είχαμε κάποια πράγματα στο μυαλό μας, τα οποία ανατράπηκαν. Πλέον όλοι μας ζούμε ταραγμένες περιόδους. Αυτή τη φορά με τον κορονοϊό, αλλά και το θέατρο «Άνεσις» που ήταν μια σταθερά και τη χάσαμε, αποφάσισα ότι θα πρέπει στη ζωή να οριοθετείς τα πράγματα και να τα βάζεις στη σωστή τους διάσταση. Ήμουν μια γυναίκα που πριν από αυτό πάθαινα πανικό με το παραμικρό κι έβλεπα μαυρίλα γύρω μου, ενώ δεν πρέπει να αντιμετωπίζεις τη ζωή έτσι, δεν βγαίνει. Χρειάζεται ψυχραιμία, δεν μπορεί να πέφτεις στα πατώματα κάθε φορά που θα συμβαίνει κάτι. Κρατάω πάρα πολύ τις σταθερές σε σχέση μ' αυτό που ήμουν, έχω κάνει μεγάλη αλλαγή στο κομμάτι αυτό. 

Αυτό το οφείλεις στον Τάσο, ο οποίος άλλαξε την κοσμοθεωρία σου;

Πάρα πολύ, δεν το συζητώ, ο οποίος μου έλεγε συνέχεια, πριν συμβούν άσχημα γεγονότα: «Μη γκρινιάζεις για τα ασήμαντα, γιατί θα έρθουν τα σημαντικά και θα πρέπει να έχεις δυνάμεις γι' αυτά».

Ίσως επειδή βρέθηκα νωρίς στην τηλεόραση και στο επάγγελμα, σε μια δεκαετία «χρυσής τηλεόρασης» κι έζησα μια περίεργη άνθηση σε νεαρή ηλικία, δεν καταλάβαινα ακριβώς τι σημαίνει να είναι δύσκολα τα πράγματα, θεωρούσα ότι θα είναι για πάντα έτσι. Ο Τάσος, που βγήκε στην επόμενη γενιά, που είχε οικονομική κρίση, κι ήταν δύσκολα τα πράγματα, ήταν πιο συνειδητοποιημένος σο κομμάτι αυτό.