Η Νένα Μεντή μίλησε για τον πρώτο της σύζυγο, Κώστα Στύλιαρη, τον θάνατό του που τη στιγμάτισε, αλλά και την οικογένειά της.

Η ηθοποιός μίλησε στην εκπομπή «Στούντιο 4» κι αρχικά, ανέφερε: «Ο μπαμπάς μου και η μάνα μου ήθελαν να παντρευτώ με τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Ήταν μεγάλο αστέρι αυτός, σπουδαίος και ηθοποιός και άνθρωπος».

Πρόσθεσε για εκείνον: «Δεν τον σκέφτομαι κάθε μέρα, αλλά ήταν σφραγίδα κι είναι. Μου έμαθε πολλά πράγματα για τη ζωή και το θέατρο. Ήταν υπέροχος ηθοποιός, ήταν ήδη φτασμένος, ήταν από τις ελπίδες του θεάτρου τότε».

Όσο για τον χαρακτήρα του, αλλά και τον θάνατό του, δήλωσε: «Ήταν πολύ μερακλής άνθρωπος, φοβερό χιούμορ, φοβερά κιμπάρης, γαλαντόμος, γενναιόδωρος. Ήξερε από την πρώτη μέρα που τον γνώρισα ότι θα πεθάνει. Το διαισθανόταν. Μου ήταν δύσκολο όταν πέθανε. Πολύ γρήγορα έγινε εύκολο, όταν πήρα τον εαυτό μου στα χέρια μου και στο ότι έπρεπε να ζήσω».

Περιέγραψε μάλιστα, την πρώτη της αντίδραση, όταν έφυγε από τη ζωή. «Δεν ένιωσα τύψεις, καμία. Υγιής αντιμετώπιση. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να πεθάνω και εγώ. Ντυνόμουν με τα ρούχα του, οι φίλοι μου έλεγαν ότι τρελάθηκα. Ο χαρακτήρας μου. Μετά ερωτεύτηκα με τα μπούνια. Δεν υπάρχει πιο δυνατό πράγμα από τον έρωτα, πολύ αλλιώτικο όμως. Πέρασαν 2-3 χρόνια, αλλά αυτό με είχε ωριμάσει. Ήμουν αλλιώτικη Νένα, μετά τον θάνατο του πατέρα μου και του άντρα μου», εξήγησε.

Η Νένα Μεντή μίλησε αργότερα, για τον δεύτερο σύζυγό της, με τον οποίο απέκτησαν ένα παιδί.

«Είναι άλλος χαρακτήρας από μένα, δεν μιλάει πολύ. Ερωτεύτηκα αυτόν τον άνθρωπο. Είναι ένα σπάνιο είδος, από αυτούς που λέω "τελειώνουν τα καλούπια". Καμία σχέση με εμένα, εγώ μπροστά του δεν υπάρχω, δεν είμαι τίποτα, δεν εννοώ σαν ηθοποιός, σαν προσωπικότητα. Πολύ καθαρό πράγμα, μασίφ. Έχεις την απόλυτη συναισθηματική σιγουριά», είπε χαρακτηριστικά.

Τέλος, πρόσθεσε: «Έχουμε ένα παιδί υπέροχο, που το έχει μεγαλώσει πιο πολύ αυτός, όχι εγώ. Εγώ δούλευα, αλλά ήμουν και τεμπέλα. Είναι σπουδαίος. Πολύ καλός πατέρας, πατέρας και μάνα μαζί. Της το έχω πει της κόρης μου. "Βαριόμουν μαζί σου Μαρία μου". Ήθελα να μεγαλώσει να κάνουμε παρέα, δεν μπορούσα το μωρό το μικρό. Φώναζα φίλες από τον παιδικό για να με παρηγορήσουν και να παίξουν μαζί της. Δεν έκρυβα τίποτα κι αυτό έχει και τα καλά του. Μπορεί πολλές φορές να μην αντέχεται η τόση ευθύτητα, αλλά τελικά κάτι κερδίζεις. Δεν παίζεται τίποτα από πίσω».