Αν εξαιτίας τους δεν είχαν διαλυθεί σχέσεις και φιλίες δεκαετιών, αν δεν είχε αυξηθεί η χρήση αντικαταθλιπτικών επί των ημερών τους, δεν θα άξιζε να επανέλθει κανείς στις μέρες και τα έργα των Συριζανέλ - ούτε στα «μαγαζιά» του πρωτοπαλίκαρου Παππά, ούτε στη συσσώρευση ακινήτων τού Παπαδημούλη, ούτε στις παρεμβάσεις του Παπαγγελόπουλου ( παρόλο που τα πάντα προσφέρονται για δηλητηριώδη σχόλια).
Η πολιτική ζωή δεν αποτελεί πεδίο αντεκδίκησης για χουλιγκάνους οπαδούς που ζούνε για την ήττα τού αντιπάλου «ή αυτοί ή εμείς». Ισα ίσα, η καταρράκωση της μείζονος αντιπολίτευσης, μάλλον ανησυχία πρέπει να μας προκαλεί. Γιατί καμία κυβέρνηση -όσο ισχυρή κι αν είναι - δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς συνετό και ελεγκτικό αντίλογο , αλλιώς η λειτουργία των θεσμών είναι προβληματική.
Είναι ατυχές όμως ότι η κυρίαρχη μορφή στον χώρο της τωρινής αξιωματικής αντιπολίτευσης- συνεκτικός ιστός αλλά και αχίλλειος πτέρνα της- είναι μια προσωπικότητα σχεδόν «διπολική». (Από το 2012 κιόλας σημείωνα στο protagon «Tόσο ο λόγος του όσο και η σκέψη του παρέμειναν καθηλωμένα στα σχήματα και στα καλούπια της νεανικής του ηλικίας. Γέρασε πολύ νωρίς, πνευματικά· ή μάλλον, δεν μεγάλωσε ποτέ. Αντί του οραματιστή που έδειχνε πως θ' άλλαζε γρανάζια σκουριασμένα, κατέληξε ένας γυμνασιάρχης που κουνάει απειλητικά το δάχτυλο προς πάσα κατεύθυνση». Και τον Οκτώβρη του 2015 «Ο Τσίπρας υιοθετεί έναν ρόλο και παίζει με αθωότητα το ψέμα του. Την επομένη, φοράει με την ίδια άνεση τον ακριβώς αντίθετό του. Που τον υποστηρίζει, κι αυτόν, με τόσο θράσος που λες: δεν μπορεί, θα 'χει δίκιο». Ενώ στις 3 Ιουλίου 2017: «Το μεγάλο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικού σχηματισμού είναι ο αρχηγός του. Ο ίδιος άνθρωπος που έφερε το κόμμα του στην εξουσία, ο ίδιος το οδηγεί στην απαξίωση. Οσο κι αν αυτό δεν θέλει κανείς, φαντάζομαι, στο εσωτερικό του Σύριζα να το παραδεχτεί»). Ως εκ τούτου, η σημερινή αντιπολίτευση είναι δέσμια του αρχηγού της: Δεν υφίσταται χωρίς αυτόν, και μ' αυτόν υποσκάπτεται ο ρόλος της.
Παρόλα αυτά, όταν ένας πολιτικός σχηματισμός συρρικνώνεται μεταλλάσσεται ή αλλοιώνεται -πείτε το όπως θέλετε- πρέπει κανείς να ξεχωρίζει τα πρόσωπα απ' τις ιδέες. Κατακεραυνώνεις μεν την άσκηση πολιτικής των προσώπων (: «η χαώδης διάσταση ανάμεσα στα λόγια και στα έργα τους - έγραφα τον Απρίλη του 2016, στο protagon - είναι παρεμφερής μ' αυτή που περιγράφει ο Ξενοφώντας για την εποχή των τριάκοντα· ''Κι ενώ εξελέγησαν υπό τον όρο να συντάξουν νόμους σύμφωνα με τους οποίους υποσχέθηκαν ότι θα πολιτευτούν, πολιτεύτηκαν όπως τους βόλευε. Υστερα άρχισαν να βγάζουν ο ένας τα μάτια του αλλουνού και να επιβάλλουν χειρότερα μέτρα απ' ό, τι οι προηγούμενοι''. Λες και ανέβηκαν στην εξουσία όχι σαν αριστεροί, αλλά για να γίνουν «ενταφιαστές της Αριστεράς»).
Την ίδια ώρα, λέω, που καταγγέλλονταν αήθεις πρακτικές, διαχωρίζονταν με σαφήνεια οι ιδέες («όσο κι αν είναι τραγικές οι επιπτώσεις της ''πρώτης φοράς Αριστερά'' στην πράξη, δεν πρέπει να απεμποληθούν οι ουμανιστικές ιδέες[…]. Απ' τις ίδιες αυτές αρχές εμφορούνται πολλοί σε όλο το φάσμα του δημοκρατικού τόξου, δεν είναι μονοπώλιο της Αριστεράς, και είναι ανάγκη να αποτελέσουν τη βάση για την ανασυγκρότηση της χώρας στη μετά ΣΥΡΙΖΑ εποχή. Αλλιώς, η ανέλεγκτη μετατόπιση προς τη Δεξιά θα εκθρέψει, φοβάμαι, την αλαζονεία της και τον αυταρχισμό της. Ενας άλλος κύκλος ρεβανσισμού (τύπου 1915 -1917 και 1917-1920) μάς περιμένει ενδεχομένως (Οκτώβρης του 2017 protagon)».
Κοντολογίς, αν σ' ενδιαφέρουν πράγματι οι αξίες, χτυπάς τους πολιτικούς τυχοδιώκτες, τους καιροσκόπους και τους αριβίστες έγκαιρα. Οχι κατόπιν εορτής και εκ του ασφαλούς. Οταν πέφτουνε στο καναβάτσο είναι δώρο-άδωρο. ( «Η υπόθεση τής συνομιλίας Καμμένου με τον ισοβίτη βρωμάει από μακριά, ακόμα και για τον πλέον αδαή. […] Φοβάμαι ότι η ομάδα Τσίπρα-Καμένου απαξιώνουν από τώρα τον θεσμό που σε λίγο θα εμπλακούν στα δίχτυα του. Μόνο οι εισαγγελικές αρχές μπορούν να τους ελέγξουν θεσμικά, η Αντιπολίτευση είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Γι' αυτό αποδυναμώνουν τον πιο επικίνδυνο «αντίπαλο», τον θεσμό της δικαιοσύνης» Ιούλιος 2017, protagon).
Οποιοι σέβονται τον εαυτό τους -κι ήταν αρκετοί- καταθέτουν καθαρά το ζυγιασμένο λόγο του κι ας χαλάνε σχέσεις εκατέρωθεν. Δεν περιμένουν καιροσκοπικά πού θα φυσήξει ο άνεμος, να γείρουν. (Οκτώβρης 2017 protagon: «Σε δύσκολους καιρούς είναι απαραίτητο να δημιουργηθούν προοπτικές συνεργασίας των υγιών πολιτικών δυνάμεων, που θα συμβάλουν στη συνεννόηση προς το συμφέρον της χώρας αλλά και στην αλλαγή της πολιτικής κουλτούρας[..]. Γι' αυτό και εξέφραζα την αναγκαιότητα για «την εξεύρεση κοινών σημείων σύμπλευσης και γόνιμου διαλόγου των δυνάμεων που προσβλέπουν στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και την εξυγίανση - πραγματική εξυγίανση όμως - των θεσμών. Στηρίζοντας έτσι, έμμεσα, την ανανεωτική πτέρυγα της Δεξιάς και συμβάλλοντας στην αποσκοράκιση του λαϊκιστικού υλικού της που την κρατάει καθηλωμένη - αυτή η πρόθεση διαφαίνεται, αν δεν κάνω λάθος, στη νέα ηγεσία της. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να εκλείψει ο διαβρωτικός διαχωρισμός και ανιστόρητος του άσπρου-μαύρου, με τον οποίο έχει γαλουχηθεί η ελληνική κοινωνία και αδυνατεί να περπατήσει».
Αν η ελληνική κοινωνία δεν είχε διαποτιστεί τότε με το τοξικό δηλητήριο «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» κι αν τώρα δεν αφουγκραζόμουνα ξανά, απ' τα social, έναν ακόμα γύρο διχασμού (αυτή τη φορά όχι για να αναρριχηθούν στην εξουσία αλλά για να συγκαλύψουν τα θεσμικά παραμάγαζα και να διασωθούν) , δεν θα αναφερόμουν καν στον βίο και την πολιτεία των Συριζανέλ.
Θα 'πρεπε κανονικά να συζητάμε για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης: Τις παλινωδίες και τα υπερφίαλα λόγια υπουργών, τον προσεταιρισμό των ΜΜΕ τεχνηέντως πλην σαφώς, τις συνεχιζόμενες εξυπηρετήσεις των δικών τους, την κατάθεση άσχετων τροπολογιών σε νομοσχέδια που γι' αυτό κατηγορούσανε τούς προηγούμενους. Χωρίς να παραβλέπουμε την επιτυχία της στον Εβρο, την αντιμετώπιση της πανδημίας, τον ψηφιακό μετασχηματισμό της χώρας από την ομάδα του Πιερρακάκη. Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι.
Κώστας Λογαράς
