Άρθρο του Άγγελου Τσιγκρή,
Βουλευτή Αχαΐας,
πρώην Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου Δικαιοσύνης

Το ποινικό μας σύστημα έχει κλείσει τον κύκλο του και είναι πλέον απαραίτητη η αλλαγή του προσανατολισμού και της φιλοσοφίας της ποινικής μας καταστολής.

Συγκεκριμένα, πρέπει να ξεπεράσουμε τη μέχρι σήμερα καθαρά τιμωρητική λειτουργιά του Ποινικού Δικαίου και να στραφούμε στο δίκαιο της αποκατάστασης της βλάβης.

Σε μια τέτοια μεταρρυθμιστική προσπάθεια, που στοχεύει στον πυρήνα της φιλοσοφίας της ποινικής μας καταστολής, πέρα από τη μεταρρύθμιση των βασικών ποινικών νομοθετικών κειμένων (Ποινικός Κώδικας - Κώδικας Ποινικής Δικονομίας – Σωφρονιστικός Κώδικας), είναι απαραίτητη και η άμεση αποζημίωση των θυμάτων που βρίσκονται σε άμεση ανάγκη.

Για τις βλάβες που μπορούν να αποκατασταθούν, η τιμωρία θα πρέπει να περιλαμβάνει εναλλακτικές ποινές (π.χ. κοινωφελή εργασία, επιτήρηση με «ηλεκτρονικό βραχιόλι», καταστήματα ημιελεύθερης διαβίωσης κρατουμένων, τμηματική έκτιση της ποινής, κλπ), οι οποίες θα εκτίονται σε συνδυασμό με την ταυτόχρονη αποκατάσταση της βλάβης που υπέστη το θύμα.

Στην ίδια μεταρρυθμιστική προσπάθεια θα πρέπει να στοχεύει και στην επιτάχυνση στην απονομή της ποινικής δικαιοσύνης, με σκοπό την αποσυμφόρηση του ποινικού μας συστήματος (δικαστηρίων και φυλακών).

Ο πολίτης θα πρέπει να πάψει να απογοητεύεται από την αργόσυρτη και αναποτελεσματική ποινική διαδικασία. Η εκδίκαση των ποινικών υποθέσεων θα πρέπει να είναι χρονικά άμεσα συνδεδεμένη με το έγκλημα, ώστε να μη διαιωνίζεται η εντύπωση της ατιμωρησίας.

Αναφορικά με τους δράστες κακουργημάτων, αλλά και άλλων εγκλημάτων που η βλάβη δεν μπορεί να αποκατασταθεί, θα πρέπει να διατηρηθεί η στερητική της ελευθερίας ποινή σε κλειστό κατάστημα κράτησης, σε συνδυασμό με την πρόβλεψη επιβολής παρεπόμενης ποινής χρηματικής αποζημίωσης για κάθε ημέρα κράτησης, το ποσό της οποίας θα διασφαλίζεται για το Δημόσιο με την προσωπική περιουσία του κρατούμενου ή εναλλακτικά με παροχή εργασίας (εντός ή εκτός της φυλακής, ανάλογα με τη βαρύτητα της πράξης).

Ας πάρουμε λοιπόν ως παράδειγμα ένας υποτιθέμενο δημόσιο υπάλληλο, νυμφευμένο, με τρία ανήλικα τέκνα, ο οποίος πέφτει θύμα ανθρωποκτονίας με σκοπό τη ληστεία.

Στο καλύτερο σενάριο, ο δράστης συλλαμβάνεται, οδηγείται στη Δικαιοσύνη, καταδικάζεται και του επιβάλλεται η ποινή της ισόβιας κάθειρξης.

Ας δούμε τώρα τι «αγνοεί» το ποινικό μας σύστημα: Το θύμα της ανθρωποκτονίας αφήνει πίσω τη σύζυγό του με τρία ανήλικα παιδιά, που διαμένουν σε ενοικιαζόμενο διαμέρισμα. Μόλις η σύζυγος πληροφορείται το περιστατικό υφίσταται σοβαρή βλάβη της υγείας της που την καθιστά ανίκανη προς παροχή εργασίας.

Πώς θα επιβιώσει αυτή η οικογένεια, που το έγκλημα άλλαξε δραματικά τη ζωή της;

Μήπως αυξάνουν οι πιθανότητες τα ανήλικα παιδιά αυτής της οικογένειας να ενταχθούν στο χώρο της παραβατικότητας και της παρανομίας.

Τα παραπάνω αποτυπώνουν ανάγλυφα την εικόνα της κοινωνικής παθογένειας που γεννά η εγκληματικότητα και η διαρκώς αυξανόμενη ανακύκλωσή της.

Ο άλλος -αλλά και ο ασφαλέστερος- δρόμος που οδηγεί στο σπάσιμο του φαύλος κύκλος της εγκληματικότητας είναι η ενίσχυση της εγκληματοπροληπτικής διάστασης της ποινικής δικαιοσύνης, με τη θεσμοθέτηση της άμεσης αποκατάστασησ της βλάβης και την παροχή κοινωνικής προστασίας στα θύματα των εγκληματικών πράξεων._


Ο Άγγελος Τσιγκρής διδάσκει Εγκληματολογίας στην Ελλάδα και την Κύπρο. Έχει διατελέσει γενικός γραμματέας του Υπουργείου Δικαιοσύνης, εκπρόσωπος της Ελλάδας στη Μόνιμη Επιτροπή Επιχειρησιακής Συνεργασίας για την Εσωτερική Ασφάλεια στην Ευρώπη (COSI) του Συμβουλίου της ΕΕ και στη Μόνιμη Αντιπροσωπία του ΟΗΕ για την Πρόληψη του Εγκλήματος και την Ποινική Δικαιοσύνη.