Πόσο μικρός μπορεί να γίνει κάποιος όταν τον κυριεύει το πάθος και όχι η λογική;

Πόσο υπερήφανος μπορεί να είναι κάποιος όταν σκεπάζει με λευκά σεντόνια το υπέρλαμπρο κάλλος μιας ένδοξης ιστορίας;

Πόσο ανόητος μπορεί να θεωρηθεί κάποιος όταν πιστεύει ότι το «Νενίκηκά σε Σολομών» που εκφώνησε ο Ιουστιανιανός όταν αντίκρισε το υπέρλαμπρο κάλλος του δημιουργήματός του, προς τον Σολομώντα, που υπερηφανευόταν για το δικό του δημιούργημα, τον «Ναό του Σολομώντος» ότι μπορεί να κρυφτεί κάτω από λευκά σεντόνια;

Πόσο μικρός μπορεί να είναι κάποιος όταν πιστεύει ότι μπορεί να μας εκβιάσει, να μας λυγίσει, επειδή θα ακουστεί το κοράνι στον χώρο ενός χριστιανικού εμβλήματος;

Πόσοι λοιπόν γνωρίζουν για τον Χριστό, για την Παναγία, για την Σταύρωση και την Ανάσταση; Πόσα μπορεί να γνωρίζει ότι αυτά είναι στην καρδιά μας, στον μυαλό μας και ότι δεν σκεπάζονται από σεντόνια έστω κι αν είναι λευκά;

Για εμάς τα άσπρα σεντόνια που καλύπτουν τις ιερές μας εικόνες - αλλά και τον πολιτισμό - είναι αόρατα, είναι διάφανα, εμείς τα βλέπουμε και τα τιμάμε, εμείς και με κλειστά τα μάτια τα βλέπουμε γιατί έχουμε και τα μάτια της ψυχής.

Εμείς έχουμε και κάτι άλλο. Αυτό που λέγεται σεβασμός. Αυτό που λέγεται ελευθερία. Να σέβεσαι την ελευθερία του άλλου να πιστεύει αυτό που πιστεύει.

Να σέβεσαι τον πολιτισμό του άλλου και την ελευθερία του πνεύματος.

Να τιμάς την ιστορία και το δικαίωμα του άλλου να νιώθει ελεύθερος.

Τελικά να γνωρίζεις ότι ο πολιτισμός του άλλου είναι και δικός σου γιατί μόνον με τον δικό σου είσαι φτωχός και απομονωμένος.

* Η Αγγελική Γιαβάση - Φωτοπούλου είναι κοινωνική λειτουργός συνταξιούχος καθηγήτρια του πρώην ΤΕΙ Δυτικής Ελλάδας.