Η δίκη της Χρυσής Αυγής είναι αδιαμφισβήτητα μια από τις σημαντικότερες δίκες της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Πέραν των προφανών μηνυμάτων με κυρίαρχο αυτό που συμπυκνώνεται στο ότι η δημοκρατία δεν είναι μια διαπραγματεύσιμη έννοια και οφείλουμε όλοι να δημιουργούμε διαρκώς ασπίδες προστασίας της με τα δημοκρατικά μας αντανακλαστικά σε εγρήγορση, η περιπέτεια με τη Χρυσή Αυγή υπογραμμίζει την αναγκαιότητα να χαράξουμε νέα και πολύ αυστηρά όρια σε ό,τι θεωρείται συλλογικά και πολιτικά ανεκτό.
Όρια που δεν θα επιτρέπουν την επανάληψη των ίδιων λαθών, που θα θωρακίζουν την κοινωνία και το πολιτικό σύστημα, που θα θέτουν εκτός πολιτικής σκηνής φασιστικά μορφώματα που δρουν ως εγκληματικές οργανώσεις. Υπ΄αυτή την έννοια, δεν αρκεί μια δικαστική απόφαση για να πούμε ότι τελειώσαμε με τη Χρυσή Αυγή και με τα πιθανά παράγωγά της.
Αν πρέπει να ιεραρχήσουμε τις υποχρεώσεις του πολιτικού συστήματος, σε σχέση με την προάσπιση της Δημοκρατίας τότε αδιαμφισβήτητα θα πρέπει να ξεκινήσουμε από την υποχρέωση του αποκλεισμού της Χρυσής Αυγής από τις εκλογές, του αποκλεισμού δηλαδή μιας εγκληματικής οργάνωσης από το Ελληνικό Κοινοβούλιο σε πρώτη φάση και από την Αυτοδιοίκηση ακολούθως.
Δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για Δημοκρατία και να αφήνουμε το αυγό του φιδιού να τεκνοποιεί μέσα στην Ελληνική Βουλή ή στα κατά τόπους συλλογικά όργανα, είτε έχει το όνομα της Χρυσής Αυγής, είτε οποιουδήποτε ναζιστικού και φασιστικού «κλώνου» της ανακύψει στο μέλλον
Η πρόταση που κατέθεσε η Πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛ. Φώφη Γεννηματά προς τον Πρόεδρο της Βουλής να συνεδριάσει η αρμόδια Διαρκής επιτροπή της Βουλής με μοναδικό αντικείμενο μια νομοθετική επεξεργασία που θα κλείσει οριστικά το δρόμο στις επόμενες εκλογές στην εγκληματική οργάνωση Χρυσή Αυγή σε μέλη και στελέχη της, αλλά και σε κάθε παρακλάδι της, πρέπει να τύχει της αποδοχής όλων των πολιτικών δυνάμεων και να ξεκινήσουν άμεσα οι απαραίτητες διαδικασίες.
Απέναντι σε ένα ναζιστικό κόμμα με εγκληματική δράση, δεν χωρούν διχαστικές λογικές και κομματικές αντιπαραθέσεις, πολλώ δε μάλλον οιουδήποτε τύπου «συνομιλίες» και μικροπολιτικές «συναλλαγές».
Το πολιτικό σύστημα ενωμένο υποχρεούται να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο μιας εγκληματικής οργάνωσης νοσταλγών των Ναζί που έχει ως επιδίωξη τη χρήση σωματικής ή ένοπλης βίας και την εκτόξευση απειλών κατά της ανθρώπινης ζωής και η οποία με τον μανδύα του πολιτικού κόμματος είναι εγκατεστημένη στην Ελληνική Βουλή.
Η πρόκληση είναι μεγάλη. Και ο καθένας θα κριθεί από τη στάση του.
