Αδιέξοδο στον Δήμο μας! Ηταν αναμενόμενο: «Υπαίτια» η απλή αναλογική, μη φαίνεται σε κανέναν παράξενο αυτό…

Δεν θέλω ν' αρχίσω αυτό το σύντομο (πρώτο) σχόλιο με …περιαυτολογία, αλλά δικαιούμαι να πω, ότι ήμουν εκ των πρώτων -ακόμα και σε πανελλαδικό επίπεδο- που είχα αρθρογραφήσει στον Τύπο της Αχαΐας για την κυβερνητική (τότε) προσπάθεια του «Σύριζα» να καθιερώσει την απλή αναλογική ως εκλογικό σύστημα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση α΄ και β΄ Βαθμού, για δικούς του «ωφελιμιστικούς» λόγους (άλλο αν το «σχέδιο» δεν του …βγήκε στα αποτελέσματα τα εκλογικά και εν συνεχεία).

Και το μόνο που έμεινε: Ζημία, με τελική συνέπεια, όπως κι εγώ είχα προβλέψει, την ΑΚΥΒΕΡΝΗΣΙΑ. Οταν ο δήμαρχος ή ο περιφερειάρχης δεν έχει πλειοψηφία στο αντίστοιχο Σώμα, πώς να διοικήσει;

Μα θα πει κάποιος, ήταν μια ευκαιρία να συνεργασθούν οι παρατάξεις πλειοψηφίας και μειοψηφίας. Ωραία είναι αυτά στην θεωρία, αλλά ανεφάρμοστα στην πράξη, ιδίως στην Τοπική Αυτοδιοίκηση α΄ βαθμού. Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω επ' αυτού, γιατί το παράδειγμα, το κακό του Δήμου Αιγιαλείας… μιλάει από μόνο του.

Γενικό, όμως, είναι το πρόβλημα. Η απλή αναλογική, ιδίως στην Αυτοδιοίκηση -όπου μάλιστα δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα «πτώση» του Δημάρχου- οδηγεί σε ακυβερνησία, σε …αδιοίκητους εν τη ουσία Δήμους.

Σ' αυτούς, που τα πράγματα είναι πιο προσωπικά, καλώς ή κακώς η συγκολλητική «ύλη» κάθε παράταξης είναι ο αρχηγός της και τα μέλη που συναποτελούν προεκλογικά εκάστη δημοτική παράταξη. Κι όσο κι αν υπάρχουν παρόμοιες αντιλήψεις μεταξύ των παρατάξεων, η συνεργασία για να διοικήσεις στην συνέχεια είναι εξαιρετικά δύσκολη για πολλούς λόγους, γνωστούς τουλάχιστον στους ασχολουμένους με την ΤΑ.

Αλλά κι η απλή αναλογική όχι μόνον δεν κατάφερε να «επιβάλει» πνεύμα συνεργασίας, αλλά… χειροτέρεψε τα πράγματα. Κατ' αρχάς η «συναλλαγή»…παραμόνευε προεκλογικά και διαμόρφωσε σε πολλές περιπτώσεις το αποτέλεσμα των εκλογών του 2019. Και οι οποίες μετεκλογικές συνεργασίες, συμφωνημένες ή όχι, οδήγησαν σε αποτυχία το εγχείρημα. Δεν είναι εύκολο ο εκλεγείς Δήμαρχος να παραχωρήσει χώρο στη ΔΙΟΙΚΗΣΗ στους αντιπάλους του. Ακόμα και όταν τον κάνει αντιδήμαρχο κάποιον, δεν είναι εύκολο να χωρέσουν στο «κοστούμι» ή στο «ταγιέρ» της ΣΥΝ-ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ. Διότι ο δήμαρχος δεν τον εμπιστεύεται πραγματικά ούτε φυσικά θέλει στην πραγματικότητα να τον (την) έχει ΣΥΝ-ΔΗΜΑΡΧΟ, αλλά και ούτε ο άλλος (ο υποψήφιος δήμαρχος) μπορεί να τεθεί υπό την Ηγεσία του, την πραγματική, την ουσιαστική και ειλικρινώς ή με την «καρδιά» του, διότι κι αυτός ήθελε -και θέλει «μέσα» του ακόμη- να είναι ο ΠΡΩΤΟΣ! Και δεν είναι μόνον… ψυχολογικό αυτό, αλλά και πρακτικό.

Συνεπώς εξ αρχής, η συνεργασία είναι προβληματική στην ουσία και εν τέλει αποδεικνύεται αλυσιτελής, αν όχι και βλαβερή. Γρήγορα αρχίζουν οι τριβές και η καχυποψία…και στο τέλος τα «σπάνε». Εδώ τα «σπάνε» (και ειδικά στο Αίγιο… συνεχώς) μέσα στην ίδια δημοτική ομάδα! Φαντάσου οι αντίπαλοι! Γι' αυτό οι προηγούμενοι νομοθέτες ήξεραν τι… έκαναν στην ΤΑ.

Η δημιουργία, λοιπόν, τεχνητών πλειοψηφιών δεν μπορεί ν' αποτελέσει σε καμία περίπτωση ΤΡΟΠΟ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ. Δεν λειτουργούν έτσι τα θεσμικά όργανα της ΤΑ! Και είτε το θέλουμε είτε όχι, το προηγούμενο εκλογικό σύστημα ήταν κατά πολύ καλύτερο. Τουλάχιστον εξασφάλιζε την «κυβερνησιμότητα». Ενώ τώρα, έχουμε …ψιλοχάος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται…

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΕΝΤΖΕΛΟΠΟΥΛΟΥ δικηγόρου