Μέ κατάνυξη ἐτελέσθη ἡ Ἀρχιερατική Θεία Λειτουργία στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό, Εὐαγγελιστρίας Πατρῶν, τήν Ε’ Κυριακή τῶν Νηστειῶν.

          Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, στό κήρυγμά του, ἀνέλυσε τό Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα καί ἐστάθηκε στό αἲτημα τῶν δύο μαθητῶν Ἰακώβου καί Ἰωάννου, περί πρωτοκαθεδρίας ἒναντι τῶν ἂλλων μαθητῶν καί στήν ἀπάντηση τοῦ Κυρίου πρός αὐτούς, ὃτι δέν γνωρίζουν τί ζητοῦν, ἀφοῦ ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ἐγκόσμια, ἀλλά ἐπουράνια.

          Ὁ δρόμος γιά τήν οὐράνια Βασιλεία περνάει μέσα ἀπό τήν ταπείνωση καί τήν θυσιαστική διακονία γιά τούς ἂλλους. Ὁ δρόμος γιά τόν οὐρανό περνάει μέσα ἀπό τήν μίμηση τοῦ Κυρίου μας, ὁ ὁποῖος ἐγένετο ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ.

          «Ὁ θέλων εἶναι πρῶτος ἒστω πάντων διάκονος, ὁ ἂρχων ὡς ὁ ἀρχόμενος…».

          Ὁ πρῶτος ζώνυται τό λέντιον, σφογγίζει πληγές, προκινδυνεύει γιά τούς ἂλλους, αἳρει τόν σταυρό  τῆς ὁδύνης καί μέ θυσιαστική ἀγάπη προσφέρεται ὑπέρ τῶν ἀδελφῶν του.

          Τό πρόβλημα ὃλων τῶν ἐποχῶν καί ἰδιαιτέρως τῆς ἰδικῆς μας εἶναι ἡ ἀρχομανία χωρίς τήν αἲσθηση τοῦ χρέους ἒναντι  τῶν ἂλλων, τῆς διακονίας τοῦ πλησίον μέσα ἀπό τό πνεῦμα τῆς ταπεινώσεως καί τῆς ἀγάπης.

          Δυστυχῶς αὐτό τό πρόβλημα ὑφίσταται σέ ὃλους τούς χώρους καί ταλαιπωρεῖ τόν κόσμο.

          Πορευόμεθα πρός τό Πάσχα καί ἲσως ἐπιθυμοῦμε ἓνα  ἑορτασμό χωρίς θυσία καί ἀγάπη, χωρίς προσφορά διακονίας πρός τούς συνανθρώπους μας.

          Ἓνας τέτοιος ἑορτασμός δέν εἶναι ἀρεστός στόν Κύριο καί δέν ἀναπαύει οὒτε ἐμᾶς, οὒτε τούς ἂλλους.

          Ὁ ἱερός Ὑμνογράφος ἀναφερόμενος σέ αὐτό τό θέμα κατά τήν μεγάλη Ἑβδομάδα μᾶς μυσταγωγεῖ λέγοντας: «Μυσταγωγῶν σου Κύριε τοὺς Μαθητάς, ἐδίδασκες λέγων. Ὦ φίλοι, ὁρᾶτε, μηδεῖς ὑμᾶς χωρίσει μου φόβος· εἰ γὰρ πάσχω, ἀλλ’ ὑπὲρ τοῦ Κόσμου· μὴ οὖν σκανδαλίζεσθε ἐν ἐμοί· οὐ γὰρ ἦλθον διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι, καὶ δοῦναι τὴν ψυχήν μου, λύτρον ὑπὲρ τοῦ Κόσμου. Εἰ οὖν ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε, ἐμὲ μιμεῖσθε· ὁ θέλων πρῶτος εἶναι, ἔστω ἔσχατος, ὁ δεσπότης, ὡς ὁ διάκονος· μείνατε ἐν ἐμοί, ἵνα βότρυν φέρητε· ἐγὼ γάρ εἰμι τῆς ζωῆς ἡ ἄμπελος….»

          Ἐπίσης ὁ Σεβασμιώτατος ἀνεφέρθη στίς θυσίες ἐκείνων πού προσεφέρθησαν διαχρονικά ὑπέρ τοῦ Λαοῦ, εἲτε ἦσαν ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας, εἲτε τῆς κοινωνίας γενικώτερα. Μάλιστα στήν ἱερά αὐτή ἁλυσίδα τῶν θυσιασθέντων πρώτων ὡς διακόνων τοῦ Λαοῦ, αἱματωμένοι κρίκοι εἶναι οἱ Πατριάρχαι καί οἱ Ἐκκλησιαστικοί ταγοί κατά τά πικρά χρόνια τῆς τουρκικῆς σκλαβιᾶς.

          Αὐτός εἶναι καί σήμερα, καί πρέπει νά εἶναι, ὁ Κλῆρος τῆς Ἐκκλησίας μέ πρώτους τούς Ἀρχιερεῖς, ἀφοῦ αὐτό ἀπαιτοῦν οἱ καιροί μας.