Εχει περάσει τουλάχιστον ένα έτος που βαδίζουμε σχεδόν μηχανικά σε μία κατεξοχήν άγνωστη διαδρομή. Η κατεύθυνση μάλλον ασαφής, ομοίως και η απόσταση που πρέπει να διανύσουμε. Οι οδηγίες που λαμβάνουμε καθ' οδόν, συχνά μας δημιουργούν μεγαλύτερη σύγχυση. Επίσης, είναι βέβαιο ότι, όσο κι αν το θέλουμε, δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στο σημείο απ' όπου ξεκινήσαμε.

Η πορεία κατά βάση μοναχική, με μοναδικούς συνοδοιπόρους τις πηγές και τα αποθέματα ενέργειας, υγείας και ψυχικής ανθεκτικότητας που διαθέτει ο καθένας. Συνήθη εμπόδια της διαδρομής: οι ραγδαίες αλλαγές, οι πολύπλευρες απώλειες, τα έντονα συναισθήματα ενοχής, θυμού και ματαίωσης, ο φόβος της ασθένειας και του θανάτου. Κάποιοι, στερεύουν από τις αναγκαίες προμήθειες και δυστυχώς, κάπου στο δρόμο, εγκαταλείπουν αβοήθητοι.

Η οδική σήμανση είναι ελλιπής. Υπάρχει όμως μία ταμπέλα που ορθώνεται επανειλημμένα στο διάβα μας: «Ατομική Ευθύνη». Ξεπροβάλλει σε διάφορα σημεία της δύσβατης διαδρομής, πιθανότατα για να αποτρέψει ολισθήσεις ή παρακάμψεις.

Γνωρίζοντας ότι η ατομική ευθύνη διασταυρώνεται πάντα με τους δρόμους της συλλογικής ευθύνης, της πολιτικής ευθύνης, της ποινικής ευθύνης, της επαγγελματικής και επιστημονικής ευθύνης,… αναζητούμε αυτή τη λογική συνέχεια στην πορεία μας. Εν τούτοις, συναντάμε διαρκώς την ίδια ταμπέλα: «Ατομική Ευθύνη».

Και κάπως έτσι, αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε αν πορευόμαστε σε μία ατέρμονη ή αδιέξοδη διαδρομή… Και αν άραγε, ακόμα κι αυτό, αποτελέσει στη συνέχεια… ατομική μας ευθύνη.

* Η Κατερίνα Γουργουρίνη είναι MSc κοινωνική λειτουργός, υποψήφια διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Πατρών.