Πέρασε κιόλας περισσότερο από ένας χρόνος που ζούμε μέσα σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση για όλους μας.
Οι τελευταίοι μήνες και η πανδημία μάς απομάκρυναν, αλλά μόνο σε χιλιομετρική απόσταση. Η καθημερινή διαφορετική επαφή μας μέσα από mail, messenger, viber, webex κι άλλα... καλούδια της τεχνολογίας, μας ένωσαν με έναν διαφορετικό τρόπο που σίγουρα θα μείνει στη μνήμη όλων μας. Ανταλλαγή απόψεων, πληροφοριών, μοίρασμα της προσωπικής δουλειάς του καθενός από εμάς, στήριξη σε δυσκολίες, αλλά και πειράγματα και αστεία για να διασκεδάσουμε τη δύσκολη καθημερινότητά μας, τους φόβους και την αγωνία μας. Νέες ομάδες δημιουργήθηκαν και ένωσαν ανθρώπους που δεν γνωρίζονταν, άτομα που πιθανά δεν θα συναντηθούν ποτέ στη ζωή τους.
Είχε και τα καλά του όλο αυτό… Γλυτώσαμε το πρωινό ξύπνημα, μπόλικη βενζίνη κι έξοδα για όσους δεν έχουν την τύχη να εργάζονται σε ένα κοντινό σχολείο και το κυριότερο, μείναμε ασφαλείς στο σπίτι μας, περάσαμε περισσότερες ώρες με τους αγαπημένους μας, αναγνωρίσαμε τα σημαντικά που μέχρι πριν λίγους μήνες τα θεωρούσαμε αυτονόητα. Διαβάσαμε βιβλία, περπατήσαμε περισσότερο κι απολαύσαμε τη φύση, παίξαμε με τρόπους που δεν είχαμε φανταστεί. Νιώσαμε συχνά τον φόβο γύρω μας, μάθαμε τον πόνο του διπλανού μας και τότε αρχίσαμε να βάζουμε άλλες προτεραιότητες στα βασικά της ζωή μας. Προσευχηθήκαμε, ψάξαμε διεξόδους αλλά και θυμώσαμε μ' αυτό που ζούμε… Ονειρευτήκαμε να είμαστε κάπου μακριά, σε μια παραλία, εκεί που το απέραντο γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας σμίγουν μοναδικά και το μόνο που ακούμε είναι οι γλάροι, το θρόισμα των φύλλων, το κύμα της θάλασσας…
Ομως τίποτα δεν συγκρίνεται στη δική μας τη δουλειά με το χαμόγελο που σε περιμένει στα παιδικά προσωπάκια κάθε πρωί, με τα αστεία μας, τα πειράγματα, τις εκδρομούλες μας, τις εκδηλώσεις και τις γιορτές με το άγχος της προετοιμασίας και την ικανοποίηση πως όλα πήγαν καλά στο τέλος.
Ομορφες στιγμές που χαράζονται στη μνήμη σου και σηματοδοτούν διαφορετικά την κάθε χρονιά.
Κουραστήκαμε είναι η αλήθεια, γιατί όλο αυτό ήταν κάτι άγνωστο και ξένο σε όλους, κάτι που μας έκανε όμως να κοιτάξουμε γύρω μας διαφορετικά και να εκτιμήσουμε πράγματα και καταστάσεις που άλλοτε ίσως μας κούραζαν.
Ολοι ελπίζουμε πως η ζωή μας θα συνεχιστεί σύντομα από εκεί που την αφήσαμε. Ας είμαστε όλοι καλά, ας θεραπεύσουμε ό,τι πληγές άνοιξαν κι ας πάμε παρακάτω με περισσότερη σοφία, ελπίδα κι εμπιστοσύνη για το μέλλον που μας περιμένει.
* Η Μαρίζα Πλιάκα είναι εκπαιδευτικός, διευθύντρια στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Κάτω Αχαΐας.
