Ο περιφερειακός Τύπος, σ’ όλες τις μορφές του, δίνει σήμερα ένα σκληρό, εν πολλοίς άνισο αγώνα επιβίωσης. Σε μια περίοδο βαθιάς ύφεσης, με τα έσοδα συρρικνωμένα και τα λειτουργικά κόστη σε δυσθεώρητα -για την συγκυρία- ύψη, προσπαθεί να διατηρήσει τον ζωτικό ρόλο του ως φορέα ενημέρωσης των τοπικών κοινωνιών και δημοκρατικού ελέγχου της κάθε εξουσίας.
Πριν λίγες μέρες είδε το φως κοινή επιστολή διαμαρτυρίας είκοσι εκδοτών των μεγαλύτερων περιφερειακών εφημερίδων της χώρας, με αφορμή την πρόσφατη ρύθμιση για τα δημοσιογραφικά Ταμεία. Πέρα απ’ την ρύθμιση καθαυτή – που έχει ένα, δυο θετικά σημεία αλλά και πολλά αρνητικά- εκείνο που προβάλλει ως αυταπόδεικτη πραγματικότητα είναι η αναντίρρητη αθέτηση της σημερινής κυβέρνησης σε μια σειρά υποσχέσεων.
Υποσχέσεις που ηχούν ακόμη στ’ αυτιά των ανθρώπων του Τύπου για ένα πλαίσιο βιώσιμης και ανεξάρτητης λειτουργίας των μέσων ενημέρωσης που ν’ αναγνωρίζει και να στηρίζει έμπρακτα τον κοινωνικό και δημοκρατικό ρόλο τους. Υποσχέσεις που αφειδώς μοιράζονταν, ακόμα και μετά την απομάκρυνση απ’ την κάλπη, και οι οποίες ξεχάστηκαν, όπως τόσα και τόσα άλλα, με την προσχηματική επίκληση της «κατάστασης», των «συνθηκών» και των «δεν ξέραμε»...
Στην επιστολή τους οι είκοσι εκδότες – ανάμεσα τους και πέντε εκδότες από την Δυτική Ελλάδα και την Ζάκυνθο- μιλούν για μια διπλή αδικία. Πολύ φοβάμαι ότι η αδικία είναι πολύ μεγαλύτερη. Και ξεκινά απ’ την πολιτική φιλοσοφία αυτής της κυβέρνησης που στέκεται τιμωρητικά έναντι κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας – όσο ευαίσθητη κι αν είναι- ακόμα κι αν αυτό συμπαρασύρει απλούς εργαζόμενους, εν προκειμένω δημοσιογράφους, τεχνικούς Τύπου, διοικητικό προσωπικό κ.λπ.
Δεν μιλάμε για «προνόμια». Αυτά έχουν εκλείψει από πολλού. Μιλάμε για απλές, αυτονόητες κινήσεις στήριξης ενός χώρου, νευραλγικού για τον δημόσιο διάλογο και την ποιότητα της Δημοκρατίας μας.
Ας μου επιτραπεί, λοιπόν, να διαφωνήσω με τους είκοσι εκδότες. Η αδικία έχει πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις απ’ το να είναι απλώς «διπλή». Και αν, ως συνήθως, το ανάθεμα μετακυληθεί στους «προηγούμενους», οι γνωρίζοντες ξέρουν καλά ότι οι «προηγούμενοι» ήγειραν αντιστάσεις σε επαχθείς αλλαγές του τοπίου. Τις οποίες, ασμένως, δέχθηκαν όσοι σήμερα υποδύονται τους ανίδεους αμύντορες των φιλολαϊκών συμφερόντων. Όμως, ευτυχώς, υπάρχει νους, υπάρχει και γνώση…  
*Η Αθηνά Τραχήλη είναι μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας