Της
Ασπασίας Ρηγοπούλου*

Ακούσαμε στην πρόσφατη εκδήλωση του ΕΕΣ, από τον τοπικό πρόεδρο Γιώργο Νιάρο, ότι οι εθελοντές της Πάτρας διέθεσαν τη χρονιά που μας πέρασε 68.718 ώρες προσφοράς προς την κοινωνία και τους συνανθρώπους μας.
Το νούμερο είναι αρκετά σημαντικό αν αναλογιστεί κανείς το καθημερινό μας κυνήγι με το χρόνο, τις ώρες, τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα. Το σημαντικότερο όλων όμως είναι το που και το πώς διατέθηκε ο χρόνος αυτός.

Προφανώς οι ώρες αυτές διατέθηκαν από τον προσωπικό χρόνο του κάθε εθελοντή με μοναδικό κίνητρο την αγάπη για τον άνθρωπο. Διατέθηκαν για να απαλυνθεί ο πόνος του αδυνάτου, για να βοηθηθεί ο μοναχικός άνθρωπος, να υποστηριχτεί λειτουργικά μία κοινωνική δομή, να αντιμετωπιστούν οι έκτακτες ανάγκες που προκάλεσε μία φυσική καταστροφή. Οι συνθήκες προσφοράς της βοήθειας είναι από δύσκολες έως πάρα πολύ δύσκολες. Ανταμοιβή, όπως οι ίδιοι οι εθελοντές επισημαίνουν, το χαμόγελο και η αγκαλιά του ανθρώπου που του κράτησαν το χέρι και τον τράβηξαν στη ζωή. Του ανθρώπου που ζούσε μέσα σ’ ένα σκοτεινό τούνελ και τον έβγαλαν στο φως. Άλλωστε προσφορά και αλληλεγγύη σημαίνει κατάθεση ψυχής χωρίς να προσδοκάς ή να περιμένεις κάτι.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει η κοινωνία να αναγνωρίζει και να ευχαριστεί αυτή την ξεχωριστή στρατιά των εθελοντών. Κι αυτό διότι ο εθελοντισμός δεν είναι δεδομένος ούτε αυτονόητος. Αυτός που τον υπηρετεί έχει κάνει μία προσωπική υπέρβαση. Έχει βγει από τα όρια που του καθορίζει το εγώ του. Διακατέχεται από ενσυναίσθηση και αλτρουισμό. Ακουμπάει το βλέμμα του με ευαισθησία σε κάθε τι γύρω του και σταματάει εκεί που διαπιστώνει την ανάγκη του συνανθρώπου. Αγωνιά και πασχίζει να την καλύψει ακόμα και με προσωπικό κόστος το οποίο ξεπληρώνει με την ηθική ικανοποίηση που τον πλημμυρίζει όταν η αποστολή  φτάνει στο τέλος.
 
   Τους οφείλουμε το δημόσιο «ευχαριστώ» και στο βαθμό που μπορεί ο καθένας τη βοήθεια για να εξασφαλίζουν τα μέσα για την ανεμπόδιστη παροχή αυτής της βοήθειας.               


* Η Ασπασία Ρηγοπούλου είναι γιατρός στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Πάτρας και διδάκτορας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.