Σήμερα όλοι γινόμαστε θεατές αλλά και συμμέτοχοι, μιας πρωτοφανούς υγειονομικής κρίσης, που έρχεται να αλλάξει συθέμελα τον τρόπο ζωής της καθημερινότητας, τουλάχιστον έτσι όπως τον γνωρίζαμε. Κι αν οι τελευταίες μέρες είναι αρκετά δύσκολες και οι ολοένα εντεινόμενοι περιορισμοί στην κυκλοφορία, είναι «πάνω στο τραπέζι», ο τομέας της εκπαίδευσης μοιάζει να γυρίζει σελίδα. Οριστικά; Ποιος ξέρει.

Η «ιντερνετική» διδασκαλία, δεδομένων των έκτακτων συνθηκών, έχει μπει πολύ δυναμικά σε πολλά σπίτια διδασκόντων αλλά και διδασκομένων. Ίσως λίγο απρόθυμα, γιατί κανείς μάλλον δεν ήταν έτοιμος για τόσο ραγδαίες αλλαγές, φαίνεται όμως πως ήρθε για να μείνει. Μάλιστα, θα μπορούσε να αναλογιστεί κανείς πως σε άλλες χώρες η διδασκαλία με τα σύγχρονα εκπαιδευτικά και εποπτικά μέσα, είναι ήδη μέρος της εκπαιδευτικής «κανονικότητας» σε πολλές χώρες του κόσμου.

Βέβαια ακόμα και τώρα στο μυαλό πολλών μοιάζει σαν πρόσκαιρη και εφήμερη λύση μέχρι να αποκατασταθεί η τάξη και ο συμβατικός τρόπος ζωής. Και αυτό γιατί το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, δεν πίστεψε στην σημασία των νέων δεδομένων, αποφεύγοντας να τις στηρίξει. Με αποτέλεσμα μέχρι σήμερα μόνο το ΕΑΠ να παρέχει αυτή την δυνατότητα. Που αποτελεί κορυφαία διαδικασία εκδημοκρατισμού της γνώσης και σπάζει τις εκπαιδευτικές ανισότητες.

Οι πιο παλιοί ίσως θα θυμούνται τον Έλληνα σύμβουλο του προέδρου Κλίντον, Νίκολας Νεγρεπόντε, ο οποίος ακόμα και σήμερα υποστηρίζει πως κάθε μαθητής θα πρέπει να διαθέτει από έναν φορητό υπολογιστή, ο οποίος θα λειτουργεί συνδυαστικά με το παραδοσιακό αλλά μη ελκυστικό πια βιβλίο. Οι πιο νέοι ίσως θα θυμούνται(γιατί κάποιοι αρνούνται ακόμα πεισματικά) την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 2011 που ονομαζόταν «Ψηφιακό Σχολείο» την οποία σκληρά συντηρητικοί κύκλοι με πολύ μεγάλη επιρροή στον εκπαιδευτικό κόσμο, πολέμησαν σκληρά.

Είναι ανάγκη κάποια στιγμή να σταματήσουμε να τρέχουμε πίσω από τις εξελίξεις. Σαν χώρα , σαν λαός και σαν εκπαιδευτικός κόσμος μένουμε αρκετά πίσω, την στιγμή που χώρες όπως η Κύπρος ή το Ισραήλ ακόμα σε τέτοιες εφαρμογές μας έχουν ξεπεράσει. Ποιος αρνείται ότι το εκπαιδευτικό προσωπικό της χώρας δεν είναι υψηλού επιπέδου; Ποιός αρνείται πως δεν θέλει να προσφέρει; Η Πολιτεία λοιπόν έχει βαρύτατο χρέος να σκύψει πάνω από το ζήτημα και να του δώσει την ώθηση που του αξίζει. Αλλιώς κάποια στιγμή, το εκπαιδευτικό σύστημα, όπως και το ΕΣΥ, θα χρειαστεί την δική του ΜΕΘ. Με άγνωστη κατάληξη.

Διονύσης Γ. Γράψας - Ιστορικός