Είναι γεγονός ότι βιώνουμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση μετά την εμφάνιση του ιού. Η εξάπλωση του καθώς και τα επίπεδα θνησιμότητας είναι απρόβλεπτα και ανεξέλεγκτα, δοκιμάζοντας τις αντοχές των ανθρώπων σε φυσικό ,κοινωνικό, πολιτιστικό και πολιτισμικό επίπεδο. Παράλληλα δοκιμάζονται η αποτελεσματικότητα, οι δομές και τα συστήματα υγείας, οικονομίας, εκπαίδευσης και πρόληψης όλων των κρατών που πλήττονται. Προφανώς δεν είναι η στιγμή κατάλληλη για κριτική και κορώνες διαμαρτυρίας, ωστόσο είναι η ώρα για στοχασμό και σκέψη, για τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα τεκταινόμενα γύρω μας, είτε σε εθνικό είτε σε διαπλανητικό επίπεδο. Η αβεβαιότητα για το μέλλον, με αφορμή τον ιό, ερεθίζει το αισθητήριο της οσμής με τέτοιο τρόπο που σιγά-σιγά αποκτούμε ικανότητες λαγωνικού.
Ακούμε και βλέπουμε καθημερινά γύρω μας, όσο επιτρέπεται, ανθρώπους τρομαγμένους που κρέμονται από τα χείλη εκατοντάδων ειδικών που παρελαύνουν στα κανάλια. Ταυτόχρονα υποτασσόμαστε σε οδηγίες και συμβουλές με ευλαβική προσοχή, και καλά κάνουμε, όμως δεν μπορώ να μην σχολιάσω τον τρόπο που ''περνάνε'' στην καθημερινότητα μας.
Τα ''αξιόπιστα'' ΜΜΕ χρησιμοποιώντας λέξεις και όρους πολέμου (μάχη, ήρωες, πρώτη γραμμή, παλικάρια, αγωνιστές) και εξωπραγματικής διάστασης (αόρατη απειλή, επιδρομή αόρατου εχθρού κ.α) διαμορφώνουν ένα κλίμα εθνικού και πατριωτικού προσκλητηρίου αλλά και τρόμου. Από την άλλη η κυβέρνηση που της έλαχε να διαχειριστεί αυτή τη κατάσταση, χρησιμοποιεί λέξεις και όρους εθνικής ομοψυχίας (συλλογική ευθύνη, όλοι μαζί, ενωμένοι κ.α) προσπαθεί να ενεργοποιήσει το εθνικό φρόνημα και το φιλότιμο του Έλληνα. Πρόκειται για την τακτική του Πόντιου Πιλάτου που όπως λέει και ο Σπύρος Παπαδόπουλος νίπτω τας χείρας μου, πολύ σχολαστικά, έτσι ώστε στην περίπτωση που όλα πάνε καλά, πράγμα που ευχόμαστε όλοι, η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ έκαναν τη δουλειά τους καλά, στην περίπτωση που δεν πάνε καλά τα πράγματα τότε θα φταίει ο απείθαρχος Λαός.
Τι σημαίνει άραγε συλλογική ευθύνη; Του πολίτη προφανώς! Η ευθύνη του κράτους απέναντι στον άνεργο, τον άστεγο, τον πρόσφατα απολυμένο, τον πρόσφυγα, το μαθητή που δεν έχει πρόσβαση στην νέα εξ αποστάσεως μόδα που λέγεται εκπαίδευση; Τον δικηγόρο; Τον μηχανικό; Και άλλους επαγγελματίες;
Είπαμε έχουμε πόλεμο!!! Έναν πόλεμο που πολεμάνε αυτοί που πολεμάγανε πάντα και όχι οι κλινικάρχες ή οι τραπεζίτες. Οι Γιατροί και οι Νοσηλευτές δεν έχουν ανάγκη από το χειροκρότημα, έχουν ανάγκη από ''όπλα'' για να μπουν στη ''μάχη''.
Πρόσφατα ανακαλύψαμε και έννοιες προσωπικό ασφαλούς λειτουργίας, με το μισό μισθό φυσικά, αναδεικνύοντας μια ακόμα πτυχή του πατριωτισμού, όπως αυτή των ιδιωτικών ΜΕΘ. Παράλληλα φιγουράρει, ως ένα ακόμα βασικό συστατικό του πατριωτισμού, ο Εθελοντισμός ανασύροντας από τη μνήμη την απίστευτη και πατριωτική ''επιτυχία'' του 2004. Θα πρέπει να επισημάνουμε ότι ο Λαός πρόσφατα ψήφισε μια αυτοδύναμη κυβέρνηση, η οποία περιμένει καρτερικά 6 ώρες την απόφαση της Ιεράς Συνόδου για τον αν θα κλείσουν οι Εκκλησίες, χωρίς να αναλαμβάνει την ευθύνη για το κλείσιμο χώρων συνάθροισης που βοηθούν την εξάπλωση του ιού. Για να μην κατηγορηθώ, επισημαίνω την αστοχία της κυβέρνησης και όχι το θρησκευτικό ιδεώδες που σηματοδοτούν οι Ναοί.
Το σίγουρο είναι ότι στη παρούσα συγκυρία έχουν πέσει πολλά χαρτιά στο τραπέζι, για την εργασία, την οικονομία, τις αμοιβές, για το κοινωνικό κράτος , για τον ανθρωπισμό, για την αλληλεγγύη. Ανακατεύεται η τράπουλα για το επόμενο παιχνίδι πόκερ, που κανένας από εμάς δεν μπορεί να ξέρει. Μόνο οι ''ειδικοί'' ξέρουν.
* Ο Γιάννης Αναγνωστόπουλος είναι απόφοιτος της σχολής Ανθρωπιστικών σπουδών, τμήματος Ευρωπαϊκού Πολιτισμού, κάτοχος μεταπτυχιακού Δημιουργικής Γραφής, μουσικός.
