ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΓΚΛΑΒΑ *
«...κάποιες ιχνηλατήσεις και κάποια τεστ που αφορούσαν low risk επαφές της νοσούντος...», έφα ο κ. Χαρδαλιάς κάποιες μέρες πριν και ξεσηκώθηκαν οι «γλωσσαμύντορες» ανά την επικράτειαν... Κι έτσι, η ρήσις του κόντε Διονυσίου «πάρεξ ελευθερία και γλώσσα», κατέστη επίκαιρος δια μίαν εισέτι φοράν...
Συνεχίζω Ελληνικά, για να μπορέσω να γίνω κατανοητός... Προσπαθώ να κατανοήσω (Ουπς! κι άλλη ξένη λέξη μου ξέφυγε) τους λόγους για τους οποίους έγινε τέτοιο πατιρντί για μια «νοσούντα»! Λες και αυτού του είδους τα ολισθήματα, δεν αποτελούν μέρος της καθημερινότητάς μας. Και ποιοι νοσούντες εγκέφαλοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι οι -παντός φάσματος- επώνυμοί μας (πλην των αναγκαίων εξαιρέσεων οι οποίες επιβεβαιώνουν τον κανόνα), οφείλουν να ομιλούν την ελληνικήν... Και ποιοι και πόσοι (και μάλιστα σχετιζόμενοι με την πολιτική) δεν έχουν ακούσει κατά καιρούς σε ονομαστικές ψηφοφορίες, χαριτόβρυτες και μη βουλευτίνες, με πτυχία και τρεις τέσσερις σελίδες μεταπτυχιακά και παράσημα, να εγείρονται του εδράνου αναφωνούσαι «Παρών»!
Δεν ξέρω αν, το ατόπημα του κ. Χαρδαλιά ήταν «εν τη ρύμη του λόγου» ή από άγνοια. Από την μικρή -έστω- εμπειρία μου, ψηφίζω το «κουτί 2», αν και αυτό λίγη σημασία έχει. Η μείζων σημασία είναι στο ότι, ολοένα και περισσότεροι «μεγαλόσχημοι» αγνοούν την γλώσσα (για την οποίαν κόπτονται) και την ιστορία (για την οποίαν αισθάνονται υπερήφανοι). Θα πρέπει -δυστυχώς- να παραδεχθούμε ότι, (τουλάχιστον στο θέμα της γλώσσας) τον πολιτικό μας βίο περιγράφει περίτρανα η λαϊκή παροιμία «εκεί που κρεμάγαν οι κλέφτες τ' άρματα, κρεμάν οι γύφτοι τα νταούλια»! (Συγγνώμην κ. Δημητρά, αλλά έτσι το λέει η παροιμία)...
Από παραδείγματα; Απειρα! Και μόνον η αναφορά στην πληθώρα των βουλευτών και βουλευτίνων οι οποίοι(ες) αναγιγνώσκουν και δη συλλαβιστά τις ομιλίες τους από του βήματος της Βουλής (παρά την σαφεστάτην απαγόρευσιν του κανονισμού), μέχρι το «μηδέν εις το πηλίκιον» του Γ. Παπανδρέου, το κείμενο στο twitter «Ανεξαρτήτου αποτελέσματος της έρευνας προκαλεί το γεγονός ότι πλοίαρχος και πλοιοκτήτρια παραμένουν ελεύθεροι», του Μιχ. Βαρβιτσιώτη, (Θεέ μου, πόσα λάθη σε 13 λέξεις!), το λογύδριον της υπ. Παιδείας κ. Αννας Διαμαντοπούλου, το οποίον περιείχε τα κάτωθι τούβλα: «Το χρέος είναι δυσθεόρατο...», «Εικονομάχοι εναντίον εικονοκλαστών» και «Επί δικαίοις και αδίκοις»!!! Και να κλείσω με την πρόσφατη ομιλία του κ. Τσίπρα στον Πύργο, ο οποίος κάλεσε τους Πυργιώτες «να κλείσουν τ' αυτιά τους στις Κασσάνδρες»! (Oπως τα έκλεισαν οι Τρώες κι η Τροία κάηκε, όπως τα έκλεισε ο Αγαμέμνων και βρέθηκε μ' ένα τσεκούρι στο κεφάλι).
Αλλά είπαμε: «εκεί που κρεμάγαν οι κλέφτες τ' άρματα, κρεμάν οι γύφτοι τα νταούλια»! Ή άλλως, «ανθ' ημών, Γουλιμής»!
Υ.Γ.: Δικαιολογώντας την άποψή μου για το «κουτί 2» σε σχέση με την υπόθεση Χαρδαλιά, η προσωπική μου πείρα με έχει διδάξει ότι, κάποιος που κάνει «εν τη ρύμη του λόγου» λάθος, ή «δαγκώνεται», ή σπεύδει να το διορθώσει, πράγμα που έχουμε δει σε κάποιους παλαιούς δημοσιογράφους και σε κάποιους παλαιούς πολιτικούς. Αναφέρω πρόχειρα τους κ.κ. Δένδια και Τσακαλώτο (αν και ο δεύτερος -όπως ο κόντε Διονύσιος άλλωστε- δεν ξέρει καλά Ελληνικά, αλλά διορθώνει πολλάκις τα «εν τη ρύμη...»)...
Περισσότερο από το «νοσούντος» πάντως, μ' ενόχλησε το «low risk», όπως κι από τα περίεργα Ελληνικά των τηλεπερσόνων, περισσότερο μ' ενοχλούν τα «πάνω στο stage» και τα «event».
* Ο Αλέξης Γκλαβάς είναι συγγραφέας, πολιτιστικός συντάκτης, ραδιοφωνικός παραγωγός.
