Οι μέρες εγκλεισμού συνεχίζονται…

Οι αναφορές των κ.κ. Τσιόρδα και Χαρδαλιά για την πρόοδο σχετικά με τον κοροναϊό… τον αριθμό των νοσούντων… των «τεθνεώτων»… τη φαρμακολογία που συνίσταται… την ψυχολογία που πρέπει να έχουμε… τα φαγητά που πρέπει να τρώμε… πώς και πότε θα πρέπει να «προαυλιζόμαστε» συνεχίζονται…

Και πάει λέγοντας…

Δυστυχώς ή ευτυχώς έχουμε παραχωρήσει -σιωπηρά θα έλεγα- σε άλλους τον έλεγχο και τη λήψη των αποφάσεων…

Τα «πρέπει» έρχονται απανωτά και όλοι, λίγο ή πολύ, ακολουθούμε τις οδηγίες… κάποιοι, μάλιστα, με φανατισμό κουνάμε το δάκτυλο στους υπόλοιπους…

Ας έλθω, όμως, στο εγώ…

Τακτοποίησα κάπως το αρχείο μου, ξεκαθάρισα κάποια ρούχα που δεν μου πήγαιναν, προσπάθησα να βάλω σε κάποια τάξη τις βιβλιοθήκες… Δυστυχώς δεν τα κατάφερα… Εξακολουθούν να είναι στα όριά τους… Πιο σωστά, κοντεύουν να σκάσουν…

Τα μεσημέρια, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, προσπαθώ να διαβάσω το «Sapiens» του Γιουβάλ Νόα Χαράρι σε εναλλαγή με το βιβλίο του Tom Wolf «Η πυρά της ματαιοδοξίας»…

Ολο το απόγευμα και το βράδυ σαπίζω στον καναπέ βλέποντας σειρές στο Netflix. Απειρα επεισόδια… Ολο το Crown, όλο το Outlander, όλο το Lost in space, δύο σεζόν Vikings και… έπεται η συνέχεια με Unorthodox, La Casa de Papel, Iron Fist και άλλα πολλά…

Το προηγούμενο βράδυ καθώς κοίταζα αφηρημένα στη βιβλιοθήκη, η ματιά μου επικεντρώθηκε στα άλμπουμ με τις φωτογραφίες… Από κάποια παρόρμηση οδηγήθηκα στο συγκεκριμένο ράφι… Θυμήθηκα ότι τα είχα τοποθετήσει κατά χρονολογική σειρά…

Ανοιξα το πρώτο, το πιο παλιό… Ενα μικρό κοριτσάκι, τεσσάρων περίπου χρόνων, με ανοιχτόχρωμο φουστανάκι, με δυο πεταχτά κοτσίδια και αφέλειες με κοίταζε από την πρώτη σελίδα…

Στην τρίτη σελίδα, το ίδιο κοριτσάκι, σε μικρότερη ηλικία, στην αγκαλιά μιας κυρίας με κούρεμα αλά γκαρσόν και φόρεμα με μεγάλα τριαντάφυλλα, προσπαθούσε να δαγκώσει τα φύλλα ενός φυτού… Σε άλλη φωτογραφία, το κοριτσάκι παράνυμφος σε γάμο… Πέντε ή έξι χρονών… με λουλούδια σε κατσαρά μαλλιά… Δύο μέρες η μητέρα μού είχε τυλίξει τα μαλλιά με κουρελάκια για να γίνουν μπούκλες! Μιλάμε για μαλλιά πράσα!

Αγαπημένη παιδική ηλικία, όπου όλα ήταν απλά και εύκολα, χαρούμενα χωρίς πολυπλοκότητες, γλυκά και νόστιμα…

Σε άλλη φωτογραφία η μητέρα ντυμένη σύμφωνα με τη μόδα της εποχής: Φουστάνι με λιτές γραμμές, με μήκος μέχρι τη μέση της γάμπας, με μεγάλα λουλούδια, κάπως τσάρλεστον… μακρύ κολιέ με πέρλες και μαλλιά κοντά που σχημάτιζαν απαλές βαγκ, ένα κλασικό οld Hollywood χτένισμα της δεκαετίας των 50's… Σε αυτή τη φωτογραφία η μητέρα ήταν 35 ετών. Είχε μόλις ζήσει τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, την Κατοχή, την Απελευθέρωση, τον Εμφύλιο και το τέλος του… Ισως όλα αυτά την έκαναν τόσο αυστηρή, σκληρή θα έλεγα…

Σε επόμενη σελίδα, ο πατέρας στρατιώτης με τους φίλους του, όλοι ένοπλοι… νέα παιδιά με το χαμόγελο στα χείλη…

Ολοι κοιτάζουν πέρα από τον φωτογράφο, πέρα από το φως ή το σκοτάδι, αναζητώντας, ίσως, τη διαιώνιση της παρουσίας τους στο μέλλον. Κανείς δεν αφήνει να φανεί αν διακατέχεται από περιέργεια ή συντροφικά συναισθήματα, αν και έκδηλα καταγράφονται από τον φακό. Η φωτογραφία είναι σαν να αντανακλά τη συλλογική μοναξιά και… κατά κάποιο τρόπο φέρνει στον νου πίνακες ζωγραφικής, με πρόσωπα ευάλωτα και εσωστρεφή, που μεταδίδουν δύναμη ή και θλίψη.

Επόμενη σελίδα… το κοριτσάκι μεγάλωσε. Φωτογραφίζεται δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο φορώντας παντελόνι… Το 1962 δεν ήταν συνηθισμένο ένδυμα για γυναίκες -ή κοριτσάκια- το παντελόνι…

Ενα στοιχείο μόδας γεννάει νέους συνειρμούς…

Εξαιτίας μιας πυώδους αμυγδαλίτιδας, αρρώστησα από ρευματισμούς. Αναγκαία μου αφαίρεσαν τις αμυγδαλές και στη συνέχεια μου έκαναν θεραπευτική αγωγή.

Είχαν και κάποιο καλό οι ρευματισμοί! Γιατί, για να είναι πάντα ζεστά τα πόδια μου -κατ' εντολήν ιατρού- φορούσα συνήθως παντελόνια. Σε 'μένα άρεσε αυτό, γιατί μπορούσα να παίζω πιο άνετα ποδόσφαιρο και αμπάρες με τ΄ αγόρια. Δεν άρεσε, όμως, σε κάποιους μουχλιασμένους τύπους που, ούτε λίγο ούτε πολύ, έκαναν παρατήρηση στη μητέρα μου, ότι δεν είναι σωστό, κορίτσι πράμα, να φοράω παντελόνια…

Ε, λοιπόν, ήταν από τις λίγες φορές που η μητέρα μου -που έδινε τόσο μεγάλη σημασία στη γνώμη του κόσμου- στόλισε τους καλοθελητές απαντώντας ότι δεν πέφτει λόγος στον καθένα για το πώς ντύνεται η οικογένειά της!

Να, που ο εγκλεισμός είχε και κάτι καλό…

Οι φωτογραφίες μού πρόσφεραν την ανάμνηση, μια μορφή ευτυχίας δοσμένη σε μικρές, σταδιακά αυξανόμενες δόσεις, που διαρκούν όχι περισσότερο από κάποια λεπτά τη φορά…

Κοιτώντας το παρελθόν μπορούμε πιο εύκολα να ερμηνεύσουμε το μέλλον… όλα είναι απελπιστικά εύθραυστα… οι άνθρωποι… οι εικόνες…

Ελάχιστα πράγματα μπορούν να είναι τέλεια… Στο βασίλειο του κορονοϊού απαιτείται θάρρος για να περάσουν οι ημέρες…

Θάρρος για να μην υπερισχύσει το άγχος, να μην ερχόμαστε σε σύγκρουση με τους άλλους, να μην πληγώνουμε τους δικούς μας εξαιτίας του φόβου μας, να μην οργιζόμαστε υπερβολικά με τον κόσμο γύρω μας…

Για να μην αποτρελαθούμε τελείως…

Γιατί μπορούμε να ξεπεράσουμε αυτό που συμβαίνει, αν σεβαστούμε τη ζωή και την υγεία του καθενός…

Οι μνήμες… από όπου και να προέρχονται -φωτογραφίες, βίντεο, προφορικότητα- θα μας επανατοποθετήσουν στο κέντρο του κόσμου μας για όσο διάστημα χρειάζεται, προτού μας προσγειώσουν στην αληθινή κλίμακα και την άβολη μοναξιά του πραγματικού κόσμου…

*Η Σοφία Χριστοπούλου είναι εκπαιδευτικός.