Στην ερώτηση μήπως «φταίει η απλή αναλογική» απαντά ο Δήμαρχος Σπύρος Μυλωνάς, ενώ τις δικές τους απαντήσεις καταθέτουν οι Δήμαρχοι Πατρέων Κώστας Πελετίδης και Αιγιάλειας Δημήτρης Καλογερόπουλος. Η δημοσιογραφική έρευνα φιλοξενείται στη σημερινή έκδοση της «Πελοποννήσου».
ΕΡΩΤΗΣΗ
Μετά από έναν και πλέον χρόνο διακυβέρνησης του Δήμου σας και λαμβάνοντας υπόψη όλα όσα έχουν συμβεί και στο Δήμο σας και σε πολλούς ακόμα στην Ελλάδα, τι θ’ απαντούσατε στο ερώτημα:
-Ποιος ευθύνεται περισσότερο για ακραία, επεισοδιακά κρούσματα που συχνά-πυκνά εμφανίζονται, αλλά και για την αδυναμία στοιχειώδους έστω συνεννόησης σε αρκετά θέματα, που παραμένουν κολλημένα;
Η απλή αναλογική ή η νοοτροπία των εκλεγμένων που αδυνατούν να συνεννοηθούν;
Ο δήμαρχος θέλει να περνάει το δικό του, αυτό που θεωρεί σωστό, και η αντιπολίτευση θέλει να μην περνάει του δημάρχου.
Μήπως αποδειχθήκαμε ανώριμοι να εφαρμόσουμε στην πράξη την απλή αναλογική; Ή μήπως περνάμε αναγκαστικά μεταβατική περίοδο και, προϊόντος του χρόνου, θα στρώσει η κατάσταση;
Υπάρχει φάρμακο; Και αν ναι, ποιο;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Το πρόβλημα της συναίνεσης υπερβαίνει το εκάστοτε εκλογικό σύστημα. Δεν είναι η απλή αναλογική ή κάποιο άλλο εκλογικό σύστημα που καθορίζουν επιλογές και συμπεριφορές. Θεωρώ ότι κυρίως είναι θέμα παιδείας! Πιστεύω ότι και σαν πολίτης αλλά και σαν θεσμικός πολιτικός παράγοντας απαιτείται να διαθέτεις ωριμότητα και να πιστεύεις ότι όλοι οι συμμετέχοντες έχουν ρόλο και χώρο! Σίγουρα τα στοιχεία αυτά πρέπει να είναι διαθέσιμα ίσως περισσότερο στην απλή αναλογική.
Σε αρκετές περιπτώσεις στην Τοπική Αυτοδιοίκηση παρουσιάζονται περιπτώσεις όπου όσα μας ενώνουν είναι λιγότερα από εκείνα που μας χωρίζουν. Θα πρόσθετα μάλιστα ότι η επιμονή σε μια συγκρουσιακή λογική, σε μερικές περιπτώσεις, επινοείται χωρίς να έχει πραγματικό λόγο κι αυτή είναι η περίπτωση της πρόσφατης επεισοδιακής συνεδρίασης στο Δημοτικό μας Συμβούλιο.
Δεν είναι συνεπώς ζήτημα απλής ωριμότητας στην εφαρμογή της απλής αναλογικής, το ζήτημα έχει βαθύτερες ρίζες που αγγίζουν το σύνολο του πολιτικού μας πολιτισμού όπως έχει διαμορφωθεί μέσα στην ιστορική μας διαδρομή.
Σε κάθε περίπτωση και σε ότι με αφορά προσωπικά η αναζήτηση συναινετικών διαδικασιών αποτελεί σταθερή επιλογή. Ωστόσο η συναίνεση χτίζεται πάνω στη βάση της αντιμετώπισης προβλημάτων, περιλαμβάνει διάθεση αμοιβαίας κατανόησης, δεν μπορεί να έχει δεύτερες και υστερόβουλες σκέψεις και προ παντός απαιτεί βούληση από όλα τα μέρη. Τη συναίνεση δεν την χτίζεις μόνος σου, θέλει πάντα συνομιλητές. Σε αυτό το πνεύμα λειτουργώ και νομίζω ότι είναι ο ασφαλέστερος δρόμος επίλυσης των προβλημάτων των δημοτών.
