Παρακολουθώ τις τελευταίες ημέρες τις παρεμβάσεις της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της πανδημίας στην οικονομία και διαρκώς επιβεβαιώνεται η αρχική μου εκτίμηση ότι η στρατηγική της είναι «βλέποντας και κάνοντας».

Η ταχύτητα μετάδοσης των επιπτώσεων της υγειονομικής κρίσης στην οικονομία είναι τεράστια, καθώς η παύση των εργασιών υπήρξε απότομη και συμμετρική. Γι' αυτό και οι περισσότερες κυβερνήσεις διεθνώς αναπτύσσουν τεράστια προγράμματα Δημόσιας παρέμβασης στην κλίμακα του 10%, 15%, 20% του ΑΕΠ.

Η Γερμανία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Γαλλία, η Ιταλία, ακόμα και οι Ηνωμένες Πολιτείες, προχωρούν σε πρωτοφανή προγράμματα στήριξης της οικονομίας και των εργαζομένων.

Δεν είναι επειδή έγιναν όλοι σοσιαλιστές, αλλά επειδή κατανοούν το αυτονόητο: Αν δεν διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας, αν δεν επιβιώσουν οι επιχειρήσεις και κλείνουν η μία μετά την άλλη, αν δεν σωθεί το εισόδημα των νοικοκυριών και χρεοκοπήσουν, τότε η επαναφορά δεν θα είναι ούτε εύκολη ούτε γρήγορη. Και θα χρειαστεί τότε να πραγματοποιηθούν πολλαπλάσιες κρατικές δαπάνες για την ανάκαμψη τη οικονομίας.

Δυστυχώς, μέχρι στιγμής, η κυβέρνηση σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη και παρότι δεν έχει πια δημοσιονομικούς περιορισμούς, δείχνει να μην τα καταλαβαίνει όλα αυτά. Και όχι μόνο δεν έχει παρουσιάσει ένα συνολικό σχέδιο για τη διατήρηση θέσεων εργασίας, αλλά φαίνεται να κινείται απολύτως αποσπασματικά, επιδοτώντας μάλιστα την αναστολή της εργασίας και όχι τη διατήρησή της.

Αν αυτό δεν αναστραφεί, θα αποβεί καταστροφικό, όχι μόνο για την αγορά εργασίας και τις επιχειρήσεις, αλλά και για κάθε νοικοκυριό ξεχωριστά.

Ήδη, ακόμα και πριν την κρίση του κορονοϊού, πολλοί συμπολίτες μας κινδύνευαν να χάσουν το σπίτι τους από το τέλος Απρίλη και μετά, αφού η κυβέρνηση αποφάσισε να άρει κάθε προστασία πρώτης κατοικίας από 1ης Μαΐου.

Συνειδητοποιώντας το μέγεθος της κοινωνικής αναταραχής, είχαμε ζητήσει από την κυβέρνηση έγκαιρα, πριν καν ξεσπάσει η πανδημία, να μην υλοποιήσει τα σχέδιά της και να αποφασίσει την επέκταση της προστασίας της πρώτης κατοικίας.

Αν ήταν μία φορά αναγκαίο τότε, είναι 100 φορές αναγκαίο τώρα.

Είναι αδιανόητο μέσα σε αυτές τις συνθήκες, συμπολίτες μας να χάσουν το σπίτι τους.

Τα νοικοκυριά βρίσκονται σε δυσκολία, δεν είναι στρατηγικοί κακοπληρωτές. Είναι συμπολίτες μας που χρειάζονται τη στήριξη της Πολιτείας.

Καλώ λοιπόν τον Πρωθυπουργό για τη πρώτη κατοικία να αλλάξει ρότα.

Όπως έκανα και χθες για το θέμα των ελεύθερων επαγγελματιών και των επιστημόνων, που τον κάλεσα να υποχωρήσει από τον σχεδιασμό του να τους αφήσει εκτός, ακόμα και από αυτό το ανεπαρκές επίδομα των 800 ευρώ για 45 ημέρες, το ίδιο τον καλώ να πράξει και στο κρίσιμο ζήτημα της πρώτης κατοικίας.

Να παρατείνει ΤΩΡΑ την προστασία της.